Για να είμαστε ειλικρινείς. Αυτό που μας "σόκαρε", δεν είναι το δυστύχημα, σαν δυστύχημα. Κάθε μέρα συμβαίνουν τέτοια στο κωλοχανείο, που έχουμε για χώρα και σίγουρα δε θα είναι το τελευταίο.
Αυτό που μας γαργαλάει την περιέργεια και έχουμε γεμίσει το facebook και τα blogs με "ρεπορτάζ" και "απόψεις", είναι το ότι είδαμε live στις οθόνες μας τον γιό ενός επωνύμου να σκοτώνεται, μαζί με τρεις ακόμα συμπολίτες μας. Το είδαμε και πέρσι το έργο, με τον θάνατο του Παντελίδη και τον τραυματισμό των συνοδηγών του.
Χεστήκαμε για το συμβάν. Αυτό που μας ιντριγκάρει είναι ο θάνατος σε ζωντανή μετάδοση και το γεγονός ότι πίσω από το τιμόνι της Πόρσε ήταν ο γιός του Mr Jumbo. Τον οποίο, ξερνώντας ελεύθερα, όλη την ταξική μας χολή και ζήλεια, μπορούμε να βρίσουμε σαν θύτη, όπως κάναμε πέρσι με τον Παντελίδη που οδηγούσε μεθυσμένος.
Αλλά από αύριο όλα οκ. Θα συνεχίσουμε να περνάμε κόκκινα και στοπ, να παρκάρουμε διπλή και τριπλή σειρά και σε ράμπες αναπήρων, να τρέχουμε με το φιατάκι μας με 200, να μη φοράμε κράνος, γιατί μπορούμε και θα συνεχίσουμε να βρίζουμε το κράτος γιατί δεν πιάνει όλους αυτούς τους ασυνείδητους (γιατί εμείς το κάναμε μια φορά μωρέ, κυρ αστυνόμε, να μέχρι τη δουλεία μου πήγαινα).
Οπότε θεωρώ ότι η κλάψα είναι περιττή. Όλο αυτό είναι ακόμα ένα live show, όπου ο πόνος προσφέρεται δωρεάν για να κορεστεί η κουτσομπολίστικη ψυχοσύνθεσή μας και όχι ένα ουσιαστικό σημείο, από το οποίο όλοι, κράτος και πολίτες, θα πουν "τέρμα, κάτι θα πρέπει να αλλάξει". Γιατί αν το πιστεύαμε, δε θα συνεχιζόταν αυτό το χάλι στους δρόμους μας.
Αλί στις οικογένειες που έχασαν τα παιδιά τους.
