Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011

30+1 λόγοι που ΔΕΝ είμαι περήφανος που είμαι Έλληνας

Διαβάζω και ξαναδιαβάζω αυτά τα chain letters στο Facebook που λένε πόσο γαμάτο είναι να είσαι Έλληνας επειδή η λέξη “φιλότιμο” δεν υπάρχει σε άλλο λεξιλόγιο, γιατί είμαι απόγονος του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, γιατί καθαρίζω το άντερο για το κοκορέτσι με περισσή χάρη και άλλες τέτοιες καγκουριές και μου έρχεται να ξεράσω τη χολή μου, το σπληνάντερο μου μέσα που με έκανε νεοέλληνα. Για να προσπεράσω το γεγονός ότι η λέξη φιλότιμο απλά υπάρχει στο ελληνικό λεξικό, καθώς πλέον η έννοια αυτή έχει χαθεί από τον καθένα, θα προσπαθήσω να βρω κάποιες αντίστοιχες καγκουριές που δε με τιμούν καθόλου που είμαι νεοΈλληνας και που θα κάνει τον κάθε περήφανο απόγονο του Αχμέτ πασά να κοιταχτεί στον καθρέφτη και να αντικρίσει την τραγική αλήθεια.


Έτσι λοιπόν, είμαι περήφανος που είμαι Ευρωπαίος και όχι Έλληνας γιατί:


  • οι φόροι μου πηγαίνουν σε δρόμους, πλατείες και γέφυρες και όχι στις τσέπες του κάθε αρχιλαμόγιου πολιτικού – εργολάβου – γιατρού – μεσάζοντα – εφοριακού – πολεοδόμου – παπά κλπ κλπ

  • δε κλέβω το κράτος που ο ίδιος δημιούργησα

  • δε ψηφίζω ξανά και ξανά τους ίδιους πολιτικούς, που ξέρω ότι έχουν κλέψει μόνο και μόνο για να με βολέψουν στο δημόσιο ή επειδή τους ξέρω από την τηλεόραση

  • όλοι οι Έλληνες που διέπρεψαν το έκαναν στο εξωτερικό και όχι στη χώρα τους

  • ξέρω ότι το κράτος είμαι εγώ και όχι κάποιος αόριστος εχθρός

  • δε καλύπτω συμπολίτες μου που με κλέβουν, για να μη θεωρηθώ ρουφιάνος

  • ο νόμος θα εφαρμοστεί σε οποιονδήποτε, όσο ψηλά κι αν είναι

  • τα δικαιώματα μου σταματάνε εκεί που αρχίζουν τα δικαιώματα του άλλου και όχι όπου εγώ γουστάρω

  • είμαι ανεξάρτητος από τα δεκαοχτώ μου και όχι μαμόθρεφτο μέχρι τα σαράντα

  • δημιουργώ πολιτισμό, δε ζω με την ανάμνηση του παρελθόντος

  • δε χρειάζεται να ξέρω κανέναν για να κάνω τις δουλειές μου

  • δε πληρώνω κανέναν εξεταστή για να βγάλω δίπλωμα

  • ξέρω πως αν παρκάρω παράνομα, η τροχαία θα μου κόψει τον κώλο και δε θα κάνει τα στραβά μάτια

  • οι δρόμοι μου είναι καθαροί, τα πάρκα μου επίσης, οι πλατείες κι αυτές και όχι τίγκα στο σκουπίδι και στα σκατά των σκύλων

  • δε θεωρώ τους υπολογιστές και το ίντερνετ δημιούργημα του διαβόλου

  • ξέρω να προστατεύω τα δάση μου και όχι να τα καίω για να χτίσω μεζονέτες

  • χτίζω αυθαίρετο σημαίνει κατευθείαν κατεδάφιση και όχι τακτοποίηση

  • πληρώνω τον καφέ μου 1.5 ευρώ και όχι 5

  • πληρώνω το ποτό μου 3 ευρώ και όχι 10

  • δεν επιδοτώ κανέναν αγρότη για να το παίζει μούρη με Cayenne

  • δε χάνω μια μικρή κωμόπολη το χρόνο από θανατηφόρα τροχαία ατυχήματα

  • ξέρω πως τα πτυχία κόποις - και όχι copies - κτώνται

  • ξέρω πως για να αμειφθείς πρέπει να δουλέψεις και όχι να κλαίγεσαι όλη μέρα στους δρόμους

  • οι Εφιάλτες μου βρίσκονται στη φυλακή και όχι στη Βουλή

  • δε κλείνω κάθε τρεις και λίγο τους δρόμους, διαδηλώνοντας για το παραμικρό

  • δε σπάω, δε καίω, δε καταστρέφω την περιουσία κανενός στο όνομα κάποιας ιδεολογίας

  • δεν παίρνω το αυτοκίνητο μου για μια απόσταση δέκα μέτρων

  • δουλειά δε σημαίνει θεσούλα στο δημόσιο

  • δε κλέβω τους τουρίστες που έρχονται στη χώρα μου

  • μπροστά στους Queen και τον Beethoven, τι να μου πει ο Νotis


μα το κυριότερο:

  • ΔΕΝ είμαι περήφανος για τα ελαττώματα μου


Δε μου έρχονται άλλα, αν και είμαι σίγουρος πως θα γέμιζα τόμους ολόκληρους αν καθόμουν να σκεφτώ περισσότερα. Δικαίωμα να διαφωνήσει έχει ο καθένας (είμαι ήδη σίγουρος για τις αντιδράσεις του στυλ ”αν δε σ' αρέσει πήγαινε ζήσε έξω” και λοιπές μαλακίες”) αλλά δε πειράζει. Για το γεγονός ότι είμαστε οι μόνοι που πετάμε γαρίφαλα στα μπουζούκια πραγματικά πρέπει να είμαστε περήφανοι. Ναι. Έτσι ρε ελληνάρα.

Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2011

Κρίση, με πιάνει κρίση...

Λοιπόν, έπειτα από αρκετό καιρό απουσίας, κατά τον οποίο έκανα διαλογισμό σε ένα ερημικό σπήλαιο σε κάποιο βουνό, ψάχνοντας να δω τι συμβαίνει σ' αυτό τον τόπο, είπα να ξαναγράψω. Και θα ξαναγράψω και θα καταθέσω παράλληλα τον οβολό μου στο παγκάρι της Αγίας Ξερολίας, προστάτη και πολιούχο των απανταχού bloggers.

Το πρόβλημα είναι από που θα ξεκινήσω όμως. Τι να διαλέξω σαν αρχή της Μεγάλης Ανάλυσης της Κρίσης, που θα επιχειρήσω τώρα. Ας πω πρώτα ότι ούτε οικονομολόγος είμαι, ούτε καθηγητής στο βρετανικό πανεπιστήμιο της Σομαλίας, ούτε καν δημοσιογράφος της Sidirokastro Herald Tribune, τίτλοι που θα έδιναν ένα επιπλέον κύρος στην άποψη μου, αλλά δε βαριέσαι. Έχουμε μάθει άλλωστε τόσο καιρό να ακούμε τον κάθε απίθανο να αναλύει τα γεγονότα και να επικροτούμε ή όχι την άποψη του, ανάλογα με το πόσο μας χαϊδεύει τ' αυτιά ή όχι. Έτσι λοιπόν κι εγώ αυτοπροσδιορίζομαι ως απίθανος και θα δώσω απαντήσεις στις απορίες σας. Αλλά σαν να παρατράβηξε η εισαγωγή, ας ξεκινήσω να γράφω.

Λοιπόν, από το 2008 ζούμε στιγμές ιστορικές και κατά πάσα πιθανότητα δεν έχουμε ζήσει τίποτα ακόμα. Αλήθεια. Ναι. ΔΕΝ έχουμε φτάσει ακόμα στον πάτο, όσο περίεργο κι αν φαίνεται, καθώς είναι τελείως αόριστος ο προσδιορισμός της έννοιας αυτού του πάτου. Κατ' αρχήν. Τι σημαίνει να φτάνεις στον πάτο; Αν πάτος στην Ελλάδα σημαίνει να μη μπορείς να πας στον Κιάμο μια φορά το μήνα ή να μη μπορείς να αγοράσεις τα δημητριακά με τις 9843578943765948365498 βιταμίνες και ιχνοστοιχεία που θα σμιλέψουν με τρόπο απαράμιλλο τη σιλουέτα σου, τότε ναι, φτάσαμε στον πάτο. Από τη στιγμή όμως που βγαίνω έξω και ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει σε σχέση με πριν, τότε έχουμε ακόμα χιλιόμετρα μέχρι το ταξίδι μας να τερματίσει. Άλλωστε, πάτος θα μπορούσε να σημαίνει πως θα ζούμε με 150ε τον μήνα, όπως συμβαίνει στη Βουλγαρία και τη Ρουμανία για παράδειγμα και – surprise..- αυτές οι χώρες είναι επίσης μέλη της Ε.Ε... Βέβαια ξέρω πως θα βγούνε αυτοί που θα λένε “Εγώ δεν πάω στον Κιάμο, δεν έχω γάλα να θρέψω τα παιδιά μου και τις νύχτες υπάρχουν άνθρωποι που ζούνε στα παγκάκια..” Αν ξεπεράσουμε σε αυτό το σημείο την υπερβολή του πράγματος, ναι, συμφωνώ, περνάμε δύσκολα ΟΛΟΙ. Για μένα και γι' αυτή την υπεργαμάτη ανάλυση, το ερώτημα θα πρέπει να είναι ΓΙΑΤΙ περνάμε δύσκολα και ΤΙ μπορούμε να κάνουμε για να ξαναβρούμε γάλα για τα παιδιά της αγαπητής κυρίας.

Έχουμε αρκετά διλήμματα μπροστά μας. Καλώς ή κακώς το βιοτικό επίπεδο έχει μειωθεί – πιθανόν να μειωθεί κι άλλο -, το ζήτημα είναι αν θα επιμένουμε να ζούμε όπως ζούσαμε κι αν δε το καταφέρνουμε, να στεναχωριόμαστε. Πριν από λίγο καιρό, συνομιλώντας με κάποιους Άγγλους, μου έλεγαν με πόνο ψυχής πως λόγω της κρίσης αναγκάστηκαν να κλείσουν κάποια κέντρα νέων, που η ύπαρξη τους και μόνο στην Ελλάδα θα θεωρούνταν πολυτέλεια, για να μη πω τι θα σκέφτονταν οι Βούλγαροι. Ο δικός τους “πάτος” λοιπόν είναι τελείως διαφορετικός από τον δικό μας. Όπως αντίστοιχα και οι Βούλγαροι γελάνε όταν σκέφτονται πως εμείς οι Έλληνες “δε μπορούμε να πάμε πλέον ούτε σε μια ταβέρνα ρε αδερφέ”. Ο πάτος με άλλα λόγια είναι ακόμα μακριά, καλώς ή κακώς.

Έπειτα, το δεύτερο που πρέπει να αντιληφθούμε είναι πως – ευτυχώς – το κοινωνικό μας μοντέλο έχει χρεοκοπήσει, μαζί με την οικονομία της χώρας. Για κάποιους λόγους ΔΕ γίνεται να στηρίζουμε την οικονομία μας και πολύ περισσότερο την κοινωνία μας σε προσωπικές σχέσεις μεταξύ συγγενών, πολιτευτάδων, βουλευτών κλπ. ΔΕ γίνεται, ΟΧΙ, πάει, ΤΕΛΟΣ! ΔΕ γίνεται τα παιδιά μας να σπουδάζουν οτιδήποτε μόνο και μόνο για να λέμε στην κυρά Μαίρη στον τρίτο, πως το παιδί μας πέρασε στα ΤΕΙ Ιχθυοκαλλιέργειας και να της κρύβουμε πως αφού τελειώσει, θα ψάχνει με το τουφέκι για δουλειά. ΔΕ γίνεται να αποφεύγουμε τη δουλειά όπως ο διάολος το λιβάνι. Σε όλες -μα ΟΛΕΣ- τις χώρες του κόσμου, υπάρχουν άνθρωποι που δουλεύουν και παράγουν. Όλες; ΟΧΙ! Υπάρχει μια χώρα που συνεχίζει να παράγει στρατιές υπαλλήλων και υπηρεσιών, χωρίς να βγάζει ούτε μισή πατάτα από το έδαφος της. Μαντέψτε ποια είναι αυτή η χώρα. Και γι' αυτό δε μας φταίει κανένα ξένο κέντρο αποφάσεων. Από τη μεταπολίτευση και μετά αυτοσκοπός μας είχε γίνει να σπουδάσουμε κάτι και είτε να μπούμε στο δημόσιο -χιλιοειπωμένο- ή να ανοίξουμε ένα γραφείο και να το παίζουμε γιατροί, δικηγόροι, διαιτολόγοι ή ψυχολόγοι -που είναι και της μοδός τελευταία. Ε, δε πάει μπροστά ο τόπος έτσι, με το μπαρδόν.

Επιπλέον, αποκοιμηθήκαμε όλες αυτές τις δεκαετίες με όνειρα και ξυπνήσαμε με εφιάλτες. Μας κοίμισαν με τα παραμύθια μιας ουτοπίας οι κάθε λογής αριστεροί και δεξιοί -ιδιαίτερα οι πρώτοι- και χάσαμε επαφή με την πραγματικότητα. Για κάθε πρόβλημα που προέκυπτε, υπήρχε μια ουτοπική λύση, η οποία ποτέ δεν ερχόταν καθώς χρειαζόταν ένα άλλο είδος κοινωνίας. Και το πρόβλημα παρέμενε χωρίς λύση, διογκούμενο όλο και περισσότερο με τα χρόνια. Η πραγματικότητα απαιτούσε απαντήσεις που αν είχαν δοθεί σε ρεαλιστικό επίπεδο, δε θα είχαμε φτάσει σε αυτό το σημείο τώρα. Η ουτοπία είναι ωραία, δίνει ιδέες που μπορούν να εφαρμοστούν στο μέτρο του δυνατού, αλλά όταν γίνεται το ιδανικό μιας ολόκληρης κοινωνίας, ε τότε Χαράλαμπε ξεκίνα να τα κλαις άλλη μια φορά.

Για να τελειώσω αυτό το κείμενο, θα αναφερθώ στη σχέση πολίτη-κράτους. Έχει αρκετά χρόνια που αυτοί οι δύο “παίκτες” θεωρούνται “αντίπαλοι”. Ποιος όμως είναι το κράτος; Γιατί διαχωρίζουμε τον εαυτό μας από αυτό, ξεχνώντας πως το κράτος είμαστε ουσιαστικά εμείς; Τσακωνόμαστε με τον εαυτό μας με άλλα λόγια, αφού τα συστατικά του στοιχεία δεν είναι μόνο η κυβέρνηση και οι υπάλληλοι του, αλλά όλοι μας, που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο συμμετέχουμε στη στελέχωση, στη χρηματοδότηση ή στη λήψη αποφάσεων. Ειδικά το τελευταίο μπορεί να μας βοηθήσει να καταλάβουμε για ποιο λόγο εμείς είμαστε το κράτος, αν φέρουμε στο μυαλό μας το ελληνικό παράδοξο του να βρίζεις κάποιον που έχεις ψηφίσει και μετά να τον ξαναψηφίζεις. Τελικά, το κράτος το φτιάχνουμε εμείς ανάλογα με τις ανάγκες μας και το να διαχωρίζουμε τη θέση μας από αυτό είναι σα να τσακώνεται μια γάτα με το είδωλο της στον καθρέφτη. Και κάτι ακόμα. Η λειτουργία ενός κράτους εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το πόσο οι πολίτες μιας χώρας συμβάλλουν σ' αυτή. Σε μια Ελλάδα όμως που οποιαδήποτε ανάμειξη ενός πολίτη με αυτό, θεωρείται από κάποιους γραφικούς “ρουφιανιά”, “χαφιεδισμός” και δε ξέρω 'γω τι άλλο, ισοπεδώνοντας κάθε έννοια κοινωνικής συνείδησης, τότε καλύτερα να μην απορούμε γιατί το κράτος δε κάνει τίποτα. Το κράτος είμαστε όλοι μας και όσο εμείς ΔΕ κάνουμε τίποτα, δε πρόκειται να κάνει τίποτα κι αυτό. Τόσο απλά. Και πάνω σε αυτό βρήκαν και πάτησαν λογής λογής λαμόγια -στην αλληλεγγύη μας ενάντια στο κακό το κράτος- και ρούφηξαν ώσπου να σκάσουν όσο μπορούσαν περισσότερους πόρους από αυτό. Και το έκαναν γιατί ήξεραν πως κανένας πολίτης δε θα τους καταγγείλει, γιατί θα θεωρούνταν μετά ρουφιάνος και χαφιές. Ας φάμε ιδεολογία τώρα.

Λοιπόν, αυτό είναι το πρώτο μέρος, η γενική τοποθέτηση μου στα πράγματα. Θα ακολουθήσει δεύτερο, όπου θα προσπαθήσω να γίνω πιο συγκεκριμένος και να πω γιατί αυτή η κρίση είναι ευκαιρία να αλλάξουμε την κενωνία μας. Αλίμονο σας με άλλα λόγια...



Παρασκευή 27 Μαΐου 2011

Τα τρία Δέλτα. Δημοκρατία - Δικαιοσύνη - Δημιουργία.

Όπως τα πέντε “π”, η 3Ε και τα πέντε αδέλφια. Αν τόσο πολύ αναρωτιούνται κάποιοι, τι ακριβώς ζητάνε κάθε μέρα 10.000 “αγανακτισμένοι” άνθρωποι στο Σύνταγμα, ας σκεφτούν τι είναι αυτό που λείπει πλέον από αυτή την χώρα. Αν το μόνο που έχουν να πουν σε αυτό το ετερόκλητο πλήθος “τι είναι αυτό που ζητάτε”, λες και αυτοί ανήκουν σε άλλη κοινωνική τάξη, ας κοιτάξουν τι έχουμε πια ανάγκη σαν κοινωνία.


Δε μας λείπει η ψήφος στις εκλογές κάθε τέσσερα (λέμε τώρα) χρόνια. Μας λείπει η πραγματική δημοκρατία, στην οποία κανένας τραπεζίτης δε θα έχει περισσότερα δικαιώματα από εμάς και καμιά περισσότερη ανάγκη για σωτηρία με έμβασμα δισεκατομμυρίων ευρώ. Μας λείπει η πραγματική δημοκρατία, όπου ο λαός αποφασίζει και οι πολιτικοί εκτελούν και όχι το αντίθετο.


Δε μας λείπει το πόσους μήνες φυλακή θα φάει ο Τσοχατζόπουλος. Μας λείπει η απονομή δικαιοσύνης σε κάθε μικρολεπτομέρεια της ζωής μας, από την κλήση της αστυνομίας που θα σβηστεί σε άλλον και σε μας όχι, μέχρι τους εγκληματίες και τους πολιτικούς που αφήνονται ελεύθεροι τη στιγμή που οφειλέτες του δημοσίου ή ταλαίπωροι φτωχομπινέδες σαπίζουν πίσω από τα κάγκελα.


Τέλος, δε μας λείπει η ανάπτυξη με δανεικά λεφτά, τα stage και οι συμβάσεις εργασίας. Μας λείπει η ώθηση για να ανοίξουμε τα φτερά μας και να δημιουργήσουμε κάτι περισσότερο από ένα αυτοκίνητο που λειτουργεί με σαπουνόνερο. Μας λείπουν οι ιδέες, οι λύσεις και οι προτάσεις που έχουμε μέσα μας, αλλά για κάποιο λόγο (που λέγεται θέση στο δημόσιο) δε βγαίνουν προς τα έξω.


Τώρα ξέρετε. Ξέρετε τι ζητάμε και ξέρετε τι λείπει από αυτή την κοινωνία, το οποίο “δε σας αποσαφηνίζει κανείς”. Στην κοινωνία που βασικές της λειτουργίες έχουν σταματήσει, τα αιτήματα ενός μη κομματοποιημένου-πολιτικοποιημένου πλήθους, δε θα μπορούσαν παρά να αφορούν ΒΑΣΙΚΕΣ ανάγκες μιας κοινωνίας, που στη δική μας περίπτωση ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ. Τώρα που ξέρετε, σας περιμένουμε. Δικαιολογίες δεν υπάρχουν.


Σάββατο 14 Μαΐου 2011

ΕΡΩΤΗΣΗ: Πότε θα ξυπνήσουμε επιτέλους;

Πότε θα ξυπνήσουμε επιτέλους, για να αντιδράσουμε;


ΑΠΑΝΤΗΣΗ:

ΔΕ θα ξυπνήσουμε. Ξύπνιοι είμαστε. Και όλα αυτά που βλέπουμε, ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ στην πραγματικότητα. Απλά μας αρέσουν. Και όποιος πει το αντίθετο, ας πέσει για ύπνο, μπας και ξυπνήσει κάποια μέρα.


Κάθε φορά που γίνεται μια μαλακία σ' αυτή τη χώρα (καλά, στον κόσμο ολόκληρο, αλλά ας το περιορίσουμε προς το παρών) δίνω διορία το πολύ μια βδομάδα, μέχρι να μας συνεπάρει για άλλη μια φορά το πάθος των οπαδών του Σκατοπουλιακού στον αγώνα με τον Κλαπαρχιδιακό, το αποτέλεσμα της Euroβύζιον ή το μωράκι της τηλεπερσόνας κυρίας Γιατανάθεμα, που είδε το φως της μέρας σε ένα φωτισμένο από μοντέρνα φώτα νέον, υπερλουξ δωμάτιο του μαιευτηρίου “Ηρώδης” στην Κηφισιά.


Έλεος. Μη γκρινιάζετε. Απολαύστε το. Απολαύστε τον ματατζή να παίρνει φωτιά από την μολότοφ ενός ειρηνικού διαδηλωτή. Απολαύστε την χάρη με την οποία κλωτσάει το κεφάλι ενός άλλου διαδηλωτή, ένας άλλος ματατζής, ωσάν να ήταν σέντερ φορ στην Ατλέτικ Μπιλμπάο. Απολαύστε την αρμονία της ανθρώπινης ανατομίας στα έντερα ενός μετανάστη από το Μπαγκλαντές ή το δράμα μιας οικογένειας, της οποίας ένα μέλος ξεκοιλιάστηκε για μια βιντεοκάμερα από άλλους αλλοδαπούς. Απολαύστε τα επεισόδια για τους πανηγυρισμούς της κατάκτησης του Κυπέλλου Γελάδος από τον Σκατοπουλιακό, κράξτε τους κάφρους που μπήκαν στο γήπεδο και μετά σπάστε την πόλη γιατί ο Κλαπαρχιδιακός έπεσε κατηγορία στο πουλόσφαιρο. Κάντε το και μετά διαμαρτυρηθείτε για το που είναι το κράτος και για το πότε θα ξυπνήσουμε.


Βγάλτε κάθε σταγόνα κόμπλεξ που έχετε σε οποιονδήποτε έχει διαφορετική άποψη / χρώμα / ομάδα / επάγγελμα από εσάς. Κάντε το, πιστέψτε ότι κοιμάστε. Γιατί απλά, δε μπορείτε να σπάσετε τον καθρέφτη στον οποίο κοιτάζεστε ΞΥΠΝΙΟΙ.

Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου 2011

Γκρίνια νο71: http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2011/02/blog-post_9823.html

ΑΥΤΟ ΛΕΓΕΤΑΙ ΑΠΑΤΕΩΝΙΑ..ΤΟ ΖΑΓΟΡΙ ΕΒΓΑΛΕ ΤΗΝ ΦΗΜΗ ΟΤΙ ΜΑΖΕΥΟΝΤΑΣ ΚΑΠΑΚΙΑ(1000)ΑΠΟ ΤΟ ΠΛΑΣΤΙΚΟ ΜΠΟΥΚΑΛΙ ΤΟΥΣ...
ΘΑ ΕΔΙΝΕ ΣΕ ΟΠΟΙΟΝ ΕΙΧΕ ΑΝΑΓΚΗ ΕΝΑ ΑΝΑΠΗΡΙΚΟ ΚΑΡΟΤΣΑΚΙ(ΔΩΡΕΑΝ) ΑΝΑ ΧΙΛΙΑΔΑ ΚΑΠΑΚΙΩΝ.ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ ΣΑΝ ΜΑΚΑΚΕΣ ΜΑΖΕΥΑΜΕ ΕΔΩ ΚΑΙ 2 ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΠΑΚΙΑ.ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΜΑΣ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙ.ΑΥΤΟ ΠΩΣ ΛΕΓΕΤΑΙ???Α Π Α Τ Ε Ω Ν Ι Α.

Ρε φίλε ευχαριστώ. Ευχαριστώ που ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, μετά από καιρό, με έκανες να καταλάβω σ' αυτόν τον τόπο υπάρχουν ακόμα ΠΟΛΥ ανόητοι άνθρωποι. Καλά.... Μάζευες καπάκια 2 χρόνια και δε σκέφτηκες να πάρεις ένα τηλέφωνο να δεις αν ισχύει; Μπήκες σε έναν τέτοιο κόπο, χωρίν ΚΑΝ να διασταυρώσεις αν είναι αλήθεια ή όχι και τώρα κλαίγεσαι; Και λες ότι σου φταίει το "ΖΑΓΟΡΙ"; Βασικά κατάλαβα ποιος είσαι. Είσαι αυτός που προωθεί ένα mail σε χιλιάδες φίλους του, για να μαζέψει λεφτά η Christina Bones από την Αγγλία, που πάσχει από μια σπάνια ασθένεια στις τρίχες της μύτης. Είσαι αυτός που στέλνει επίσης χιλιάδες mail με attached μια φωτογραφία μιας κινεζικής θεότητας, "για να έχεις τύχη τα επόμενα 3 δευτερόλεπτα της ζωής σου". Είσαι αυτός που στέλνει χιλιάδες mail "για να μην πεθάνεις από καρκίνο στις βλεφαρίδες αν δε το στείλεις σε 20 φίλους σου".... Είσαι αυτός που μάζευε καπάκια από μπουκάλια νερού επί 2 χρόνια, ενώ τα λεφτά που έδωσες για τα νερά φτάνουν και περισσεύουν για να πάρεις ένα αναπηρικό καροτσάκι...... Αυτό πως λέγεται; Ειλικρινά.. Δε θες να μάθεις...

Γκρίνια νο70: http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2011/02/blog-post_8146.html

ΠΩΣ ΕΧΟΥΝ "ΚΑΤΑΝΤΗΣΕΙ" ΣΤΗ ΡΟΔΟ ΚΑΠΟΙΕΣ ΚΑΦΕΤΕΡΙΕΣ? ΠΗΓΑ ΣΗΜΕΡΑ ΣΕ ΕΝΑ ΓΝΩΣΤΟ ΚΑΦΕ ΣΤΗ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΡΟΔΟΥ... (ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΝΑ ΠΩ ΠΩΣ ΛΕΓΕΤΑΙ ΤΟ ΚΑΦΕ) ΚΑΙ ΕΝΩ ΕΙΧΕ ΜΕΣΑ ΜΟΝΟ 2 ΤΡΑΠΕΖΙΑ ΜΕ ΚΟΣΜΟ, ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΗΤΑΝ ΑΔΕΙΑ. ΚΑΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΑΝ ΣΕ ΠΟΙΟ ΤΡΑΠΕΖΙ ΝΑ ΚΑΘΙΣΟΥΜΕ ΜΑΣ ΛΕΕΙ Η ΣΕΡΒΙΤΟΡΑ ΟΤΙ ΟΛΑ ΤΑ ΤΡΑΠΕΖΙΑ (ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΑΔΕΙΑ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΚΑΝ ΝΑ ΛΕΝΕ ΠΑΝΩ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ RESERVE) ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΡΑΤΗΜΕΝΑ ΚΑΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΛΛΟ "ΕΛΕΥΘΕΡΟ" ΤΡΑΠΕΖΙ. ΤΙ ΕΙΔΟΥΣ "ΠΟΛΙΤΙΚΗ" ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ? Ο ΤΡΟΠΟΣ ΠΟΥ ΜΙΛΟΥΣΕ ΚΑΙ ΤΟ ΟΛΟ ΣΚΗΝΙΚΟ ΕΔΕΙΞΕ ΞΕΚΑΘΑΡΑ ΟΤΙ ΕΙΠΕ ΨΕΜΑΤΑ. ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΠΑΜΕ ΣΕ ΚΑΦΕ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΛΕΙΣΟΥΜΕ "ΘΕΣΗ"? ΤΙ ΕΙΝΑΙ? ΣΕ ΣΙΝΕΜΑ Η ΣΕ ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΚΡΑΤΗΣΗ,ΑΛΛΑ ΣΕ ΚΑΦΕ? ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΚΑΝ ΝΑ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΡΑΤΗΜΕΝΑ? ΚΑΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΑΥΤΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΣΕ ΑΛΛΑ ΚΑΦΕ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ "ΠΕΡΙΖΗΤΗΤΑ" ΑΠΟ ΑΠΟΨΗ ΚΟΣΜΟΥ!" ΜΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ

Ξεκινάμε άσχημα κούκλα μου. Τι πάει να πει "δε ξέρω αν επιτρέπεται να πω πως λέγεται το Καφέ"; Τότε γιατί διάολο την κάνεις την καταγγελία; Που ξέρω εγώ ποιος καφετζής την έχει δει Studio 54 και κάνει κρατήσεις; Μη μπαίνεις στον κόπο καν να ξοδέψεις μερικά νανοδευτερόλεπτα από τον χρόνο μου, αν δε θες να πεις ποιο είναι. Δεύτερον, τι πάει να πει "καταλαβαίνω να κάνουν κράτηση σε σινεμά ή εστιατόριο"; Το ρεζερβέ είναι ΠΑΡΑΝΟΜΟ. Λόγω των ανθρώπων που "καταλαβαίνουν" το ρεζερβέ, σε λίγο θα κάνουν κρατήσεις και στις θέσεις στα λεωφορεία. Άρα λοιπόν, ΜΗ διαμαρτύρεσαι και ΜΗ καταγγέλεις. ΕΣΥ θα κάνεις κράτηση αύριο μεθάυριο και δε θα έχεις κανένα πρόβλημα που κάποιος ήρθε πριν από σένα και δε βρήκε να κάτσει.

Δευτέρα 31 Ιανουαρίου 2011

Γκρίνια νο69: http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2011/01/big-brother_8810.html

ΒIG BROTHER Το παιχνίδι είναι φτιαχτό..... από την αρχή προωθείται ο Φουκάκης με καθε τρόπο!!!!

ΕΛΕΟΣ!
και τωρα και κουμπαριά με την Κορομηλά??τυχαίο? η σωστή απάντηση δεν είναι δε νομίζω.... αλλά....ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ....!!!

ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ

ΝΑ κι αν είναι, ΝΑ κι αν δεν είναι! Το θεώρησες τόσο σημαντικό που έπρεπε να χαλάσεις 5 δευτερόλεπτα από τη ζωή μας για να μας το πεις; Ή θεωρείς τόσο αγνή την ελληνική τηλεόραση που κάτι τέτοιο φαντάζει απίστευτο; Λοιπόν θα σου πω ένα μυστικό... ΟΛΗ η Ελληνική τηλεόραση είναι ΨΕΜΑ! ΝΑΙ! ΚΑΙ ο γάμος της Μενεγάκη ΚΑΙ ο χωρισμός της Μενεγάκη ΚΑΙ το κλύσμα της Μενεγάκη ΚΑΙ οτιδήποτε αφορά τους ανεπάγγελτους τηλεορασάνθρωπους είναι ψέμα. Γι' αυτό ΜΗΝ εκπλήσεσαι (ή πως διάλο γράφεται) και ΜΗ το καταγγέλεις στα blog, λες και ανακάλυψες το φάρμακο για τον γυναικείο οργασμό. Αλλά για ένα λεπτό.. Καταγγέλεις γιατί έστειλες κι ΕΣΥ μηνυματάκι στο Big Brother για το ποιος θες να αποπατήσει..εε αποχωρήσει ε; ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΑΘΕΙΣ!!