Διαβάζω και ξαναδιαβάζω αυτά τα chain letters στο Facebook που λένε πόσο γαμάτο είναι να είσαι Έλληνας επειδή η λέξη “φιλότιμο” δεν υπάρχει σε άλλο λεξιλόγιο, γιατί είμαι απόγονος του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, γιατί καθαρίζω το άντερο για το κοκορέτσι με περισσή χάρη και άλλες τέτοιες καγκουριές και μου έρχεται να ξεράσω τη χολή μου, το σπληνάντερο μου μέσα που με έκανε νεοέλληνα. Για να προσπεράσω το γεγονός ότι η λέξη φιλότιμο απλά υπάρχει στο ελληνικό λεξικό, καθώς πλέον η έννοια αυτή έχει χαθεί από τον καθένα, θα προσπαθήσω να βρω κάποιες αντίστοιχες καγκουριές που δε με τιμούν καθόλου που είμαι νεοΈλληνας και που θα κάνει τον κάθε περήφανο απόγονο του Αχμέτ πασά να κοιταχτεί στον καθρέφτη και να αντικρίσει την τραγική αλήθεια.
Έτσι λοιπόν, είμαι περήφανος που είμαι Ευρωπαίος και όχι Έλληνας γιατί:
οι φόροι μου πηγαίνουν σε δρόμους, πλατείες και γέφυρες και όχι στις τσέπες του κάθε αρχιλαμόγιου πολιτικού – εργολάβου – γιατρού – μεσάζοντα – εφοριακού – πολεοδόμου – παπά κλπ κλπ
δε κλέβω το κράτος που ο ίδιος δημιούργησα
δε ψηφίζω ξανά και ξανά τους ίδιους πολιτικούς, που ξέρω ότι έχουν κλέψει μόνο και μόνο για να με βολέψουν στο δημόσιο ή επειδή τους ξέρω από την τηλεόραση
όλοι οι Έλληνες που διέπρεψαν το έκαναν στο εξωτερικό και όχι στη χώρα τους
ξέρω ότι το κράτος είμαι εγώ και όχι κάποιος αόριστος εχθρός
δε καλύπτω συμπολίτες μου που με κλέβουν, για να μη θεωρηθώ ρουφιάνος
ο νόμος θα εφαρμοστεί σε οποιονδήποτε, όσο ψηλά κι αν είναι
τα δικαιώματα μου σταματάνε εκεί που αρχίζουν τα δικαιώματα του άλλου και όχι όπου εγώ γουστάρω
είμαι ανεξάρτητος από τα δεκαοχτώ μου και όχι μαμόθρεφτο μέχρι τα σαράντα
δημιουργώ πολιτισμό, δε ζω με την ανάμνηση του παρελθόντος
δε χρειάζεται να ξέρω κανέναν για να κάνω τις δουλειές μου
δε πληρώνω κανέναν εξεταστή για να βγάλω δίπλωμα
ξέρω πως αν παρκάρω παράνομα, η τροχαία θα μου κόψει τον κώλο και δε θα κάνει τα στραβά μάτια
οι δρόμοι μου είναι καθαροί, τα πάρκα μου επίσης, οι πλατείες κι αυτές και όχι τίγκα στο σκουπίδι και στα σκατά των σκύλων
δε θεωρώ τους υπολογιστές και το ίντερνετ δημιούργημα του διαβόλου
ξέρω να προστατεύω τα δάση μου και όχι να τα καίω για να χτίσω μεζονέτες
χτίζω αυθαίρετο σημαίνει κατευθείαν κατεδάφιση και όχι τακτοποίηση
πληρώνω τον καφέ μου 1.5 ευρώ και όχι 5
πληρώνω το ποτό μου 3 ευρώ και όχι 10
δεν επιδοτώ κανέναν αγρότη για να το παίζει μούρη με Cayenne
δε χάνω μια μικρή κωμόπολη το χρόνο από θανατηφόρα τροχαία ατυχήματα
ξέρω πως τα πτυχία κόποις - και όχι copies - κτώνται
ξέρω πως για να αμειφθείς πρέπει να δουλέψεις και όχι να κλαίγεσαι όλη μέρα στους δρόμους
οι Εφιάλτες μου βρίσκονται στη φυλακή και όχι στη Βουλή
δε κλείνω κάθε τρεις και λίγο τους δρόμους, διαδηλώνοντας για το παραμικρό
δε σπάω, δε καίω, δε καταστρέφω την περιουσία κανενός στο όνομα κάποιας ιδεολογίας
δεν παίρνω το αυτοκίνητο μου για μια απόσταση δέκα μέτρων
δουλειά δε σημαίνει θεσούλα στο δημόσιο
δε κλέβω τους τουρίστες που έρχονται στη χώρα μου
μπροστά στους Queen και τον Beethoven, τι να μου πει ο Νotis
μα το κυριότερο:
ΔΕΝ είμαι περήφανος για τα ελαττώματα μου
Δε μου έρχονται άλλα, αν και είμαι σίγουρος πως θα γέμιζα τόμους ολόκληρους αν καθόμουν να σκεφτώ περισσότερα. Δικαίωμα να διαφωνήσει έχει ο καθένας (είμαι ήδη σίγουρος για τις αντιδράσεις του στυλ ”αν δε σ' αρέσει πήγαινε ζήσε έξω” και λοιπές μαλακίες”) αλλά δε πειράζει. Για το γεγονός ότι είμαστε οι μόνοι που πετάμε γαρίφαλα στα μπουζούκια πραγματικά πρέπει να είμαστε περήφανοι. Ναι. Έτσι ρε ελληνάρα.
