Ένα σοκ ρε παιδιά. Και μια ιδέα.

Νομίζω ότι χρειαζόμαστε ένα σοκ. Ένα ταρακούνημα τόσο μεγάλο, που όμοιο του δεν έχει ξαναγίνει σε δημοκρατικό κράτος. Νιώθω πως είμαστε σαν ένα παιδάκι που το έχει πλακώσει στις φάπες ο δυνατός του σχολείου. Στην αρχή παγώνει, μετά τις τρώει χωρίς να μπορεί να αντιδράσει, μέχρι που τα παίρνει στον εγκέφαλο και αρχίζει σαν αγρίμι να αντιστέκεται χτυπώντας με μανία δεξιά κι αριστερά κι όποιον πάρει ο Χάρος.

Χρειάζεται ένα τέτοιο σοκ η ελληνική κοινωνία, όχι μόνο το ελληνικό κράτος. Χρειάζεται κάποιον, ο οποίος με το που θα βγει, σε διάστημα λίγων εβδομάδων θα κάνει τόσες αλλαγές, όσες δεν έγιναν από ιδρύσεως της Ελλάδας δυο αιώνες πριν. Κάποιον που αδιαφορώντας για το πολιτικό κόστος θα ανοίξει με μιας κλειστά επαγγέλματα, θα αλλάξει το φορολογικό σύστημα, θα στείλει στη φυλακή τα παράσιτα του ελληνικού κράτους, θα αλλάξει το εκπαιδευτικό σύστημα και θα κάνει με λίγα λόγια όσα ονειρευόμαστε να γίνουν αλλά ποτέ δε γίνονται, μέσα σε λίγες εβδομάδες. Δεν υπάρχει αυτός ο άνθρωπος, αυτό το κόμμα τέλος πάντων, το ξέρω. Κανένας από αυτούς που κατεβαίνουν υποψήφιοι αυτοί τη στιγμή δεν έχει τα..προσόντα για να το κάνει. Παγιδευμένοι όλοι σε ιδεοληψίες και πρακτικές του παρελθόντος, ευαγγελίζονται μια αλλαγή που γνωρίζουν ότι ποτέ δε θα έρθει.

Πόσο μπορεί να άλλαξε ο Σαμαράς και η Μπακογιάννη; Ποια αλλαγή πρεσβεύει ο Βενιζέλος, όταν τόσα χρόνια δεν έχει κάνει κάτι για να το αποδείξει; Όλοι τους με τα ίδια κομματικά παράσιτα κατεβαίνουν πάλι στις εκλογές. Ποια ουτοπία μου προτείνει ο Τσίπρας, όταν ακόμα δεν έχει κατασταλάξει στο τι θέλει να προτείνει, έχοντας καταντήσει το πρόγραμμα του συνασπισμού του λάστιχο; Ποιο ΚΚΕ και ποιος Καρατζαφέρης, ποιος Καμμένος, που από το τίποτα της πολιτικής ζωής θέλει να γίνει πρωθυπουργός;

Ποιος απ' όλους αυτούς θα μείνει στην ιστορία, δίνοντας ένα δυνατό χαστούκι στην ελληνική κοινωνία, αλλάζοντας τα πάντα, κάνοντας αυτό που σε πολλά αναπτυγμένα δυτικά κράτη, θεωρείται ήδη αυτονόητο; Κανένας τους.

Μια ιδέα ρε παιδιά. Ένα όραμα. Κάτι στο οποίο να πιστέψουμε και να αρχίσουμε πάλι να δημιουργούμε. Πείτε μου ότι η Ελλάδα θα γίνει η πρώτη χώρα-μουσείο του πλανήτη, να γουστάρω και να αρχίσω να το φτιάχνω. Πείτε μου ότι θα γίνουμε η πρώτη χώρα σε παραγωγή software, λαδιού, μπανάνας, τσίχλας. Πείτε μου ότι θα γίνουμε η χώρα με το δικαιότερο εκπαιδευτικό ή φορολογικό σύστημα, η χώρα που προσφέρει τις καλύτερες ευκαιρίες για επενδύσεις, η χώρα στην οποία τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι το παν. Δώστε μου κάτι να πιστέψω, ένα από όλα αυτά, κάτι!

Μας λείπει η διάθεση και για αλλαγή και για δημιουργία. Δε ξέρω αν μας το έμαθαν ή αν έτσι ήμασταν πάντα, πάντως είναι γεγονός. Μέχρι να γίνει κάτι απ' όλα αυτά, θα συνεχίσουμε να ζούμε με αναμνήσεις ενός ένδοξου παρελθόντος και θα κοιτάμε με φθόνο τους “άλλους” που απαλλαγμένοι από τα δικά μας τσιμπούρια εδώ και χρόνια, προχωράνε μπροστά.

Αίμα-Τιμή-Χρυσή Αυγή (;)

 Έχω να γράψω καιρό, το ξέρω. Σε κάθε ανάρτηση το ίδιο λέω, αλλά δε γίνεται να μη προσπαθήσω να απολογηθώ. Είναι πάντα μια καλή εισαγωγή, για όποια μαλακία κι αν θέλει κάποιος να γράψει σε ένα blog. Άλλωστε, δεν είχα και διάθεση να γράψω, η αναβλητικότητα που με χαρακτηρίζει γενικά, ενισχύεται από την πεποίθηση πως η άποψη μου είναι ακόμα ένα μόριο πλαγκτόν, στον ωκεανό βλακείας της παγκόσμιας μπλογκόσφαιρας. Τέλος πάντων.

Αποφάσισα να γράψω πάντως, γιατί μόλις άκουσα κάτι που έκανε τα δημοκρατικά μου ένστικτα να χορέψουν zumba. Ακριβώς απέναντι από το πατρικό μου, υπάρχει ένα Γυμνάσιο. Ένας πιτσιρίκος λοιπόν στο διάλειμμα, προφανώς από εφηβική άγνοια και ορμώμενος από τις τάσεις copy paste που έχουμε (είχαμε) όλοι σ' αυτοί την ηλικία, άρχισε να φωνάζει -άγνωστο γιατί- “Αίμα – Τιμή – Χρυσή Αυγή”. Ξέρω ότι μπορεί να το έκανε για χαβαλέ. Ξέρω ότι δεν έχει ιδέα για το τι είναι η Χρυσή Αυγή και απλά αναπαρήγαγε αυτά που άκουσε στο δρόμο, στην τηλεόραση, στο ίντερνετ ή οπουδήποτε αλλού. Ένα δεκατετράχρονο παιδί σαφώς και δεν έχει ευθύνη. Αυτή είναι αποκλειστικά δική μας ιδιοκτησία και μακάρι -αλλά πραγματικά ΜΑΚΑΡΙ- να μη ζήσουμε ποτέ τις συνέπειες της.

Ο λόγος είναι σαφής. Η Χρυσή Αυγή δεν είναι τίποτα άλλο από τους συνεχιστές των χειρότερων εγκληματιών του περασμένου αιώνα. Δε μπορώ να χαρακτηρίσω αλλιώς κάποιους οι οποίοι έβαλαν φωτιά σε χωριά ολόκληρα, εκτελώντας όλους τους άντρες κάτοικους τους. Δεν υπάρχει άλλος χαρακτηρισμός για αυτούς που φόρτωναν σε τρένα ανθρώπους, στιβαγμένους σαν τα ζώα, προορίζοντας τους για λάντσιον μιτ. Δε γίνεται να αποκαλέσω αλλιώς αυτούς που με μόνο άλοθι την καταγωγή, το χρώμα ή της πολιτικές πεποιθήσεις, αφαιρούσαν ζωές λες και έπαιζαν Counter Strike. Και όποιος αναρωτηθεί για ποιο λόγο θα πρέπει να απολογηθεί η Χρυσή Αυγή για τα εγκλήματα των Ναζί στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η απάντηση είναι απλή. Για τον ίδιο λόγο που και οι ίδιοι ζητάνε από τους κομουνιστές του σήμερα να απολογηθούν για τα εγκλήματα του Στάλιν ή οι δεξιοί για τις μαλακίες των εθνικοφρόνων τη δεκαετία του '50 και του '60. Η επίφαση των αναφορών στην Αρχαία Ελλάδα δυστυχώς δε λυτρώνει από την αδιαμφισβήτητη σχέση που έχουν με το εθνικοσοσιαλιστικό ιδεολόγημα και με όλα αυτά που αυτό πρεσβεύει.

Όλα αυτά όμως είναι γνωστά. Στους περισσότερους τουλάχιστον, γιατί υπάρχουν κι αυτοί που θαμπωμένοι από τη στρατοκαυλίαση, αγνοούν πως σε μια πιθανή επικράτηση των νεοναζί η ζωή που ήξεραν θα τελειώσει. Και αυτό που δε μπορώ να δεχτώ με τίποτα, είναι το ανόητο επιχείρημα πως η δημοκρατική χούντα που υποτίθεται ότι ζούμε, είναι χειρότερη από αυτά που υποστηρίζουν οι νοσταλγοί του Χίμλερ και του Μένγκελε. Εντάξει. Όταν θα δεις λοιπόν πως τους δεύτερους, δε θα μπορείς να τους διώξεις από την εξουσία ΜΟΝΟ με την ψήφο σου, όπως έκανες για τους πρώτους σε αυτές τις εκλογές, τότε θα καταλάβεις πως η Χρυσή Αυγή ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΙ και ΔΕΝ είναι παιχνίδι, ΟΥΤΕ χαβαλές. Στη Δημοκρατία έχεις τη δυνατότητα να στείλεις στο διάολο όποιον πιστεύεις ότι σου έχει γαμήσει τη ζωή και τα επιχειρήματα περί νοθείας, ελέγχου της ψήφου και λοιπά μοιρολατρικά αποδείχθηκαν περίτρανα τσιχλόφουσκες σε αυτές τις εκλογές. Η εναλλακτική σου στη χούντα ποια είναι;

Ξέρω πως τα πράγματα μπορεί να είναι λιγότερο σοβαρά και πως η ψήφος στους ναζί να ήταν απλά εκτόνωση από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κόσμος. Κάπως έτσι όμως ξεκίνησαν όλα και τη δεκαετία του '30, με έναν κόσμο απελπισμένο και χτυπημένο από την οικονομική κρίση του μεσοπολέμου. Μακάρι να καταλάβει αυτό το σχεδόν μισό εκατομμύριο Ελλήνων τι έκανε και να στείλει πίσω στη λήθη του 0.3% τους νοσταλγούς των χειρότερων εγκλημάτων στην ιστορία της ανθρωπότητας. Το κακό είναι πως ήδη μπήκαν στη δημόσια ζωή και άρχισαν ήδη να δηλητηριάζουν παιδικές ψυχές και δεν είμαι καθόλου σίγουρος πως είναι διατεθειμένοι να εγκαταλείψουν εύκολα τον αγώνα τους. Και αν ανοίξαμε το κουτί της Πανδώρας, τυφλωμένοι από την απελπισία μας, δε θα υπάρξει κανένας κεντρώος Μιχαλολιάκος για να μας σώσει.