Όντως σοκαριστήκαμε;

Για να είμαστε ειλικρινείς. Αυτό που μας "σόκαρε", δεν είναι το δυστύχημα, σαν δυστύχημα. Κάθε μέρα συμβαίνουν τέτοια στο κωλοχανείο, που έχουμε για χώρα και σίγουρα δε θα είναι το τελευταίο.

Αυτό που μας γαργαλάει την περιέργεια και έχουμε γεμίσει το facebook και τα blogs με "ρεπορτάζ" και "απόψεις", είναι το ότι είδαμε live στις οθόνες μας τον γιό ενός επωνύμου να σκοτώνεται, μαζί με τρεις ακόμα συμπολίτες μας. Το είδαμε και πέρσι το έργο, με τον θάνατο του Παντελίδη και τον τραυματισμό των συνοδηγών του.

Χεστήκαμε για το συμβάν. Αυτό που μας ιντριγκάρει είναι ο θάνατος σε ζωντανή μετάδοση και το γεγονός ότι πίσω από το τιμόνι της Πόρσε ήταν ο γιός του Mr Jumbo. Τον οποίο, ξερνώντας ελεύθερα, όλη την ταξική μας χολή και ζήλεια, μπορούμε να βρίσουμε σαν θύτη, όπως κάναμε πέρσι με τον Παντελίδη που οδηγούσε μεθυσμένος.

Αλλά από αύριο όλα οκ. Θα συνεχίσουμε να περνάμε κόκκινα και στοπ, να παρκάρουμε διπλή και τριπλή σειρά και σε ράμπες αναπήρων, να τρέχουμε με το φιατάκι μας με 200, να μη φοράμε κράνος, γιατί μπορούμε και θα συνεχίσουμε να βρίζουμε το κράτος γιατί δεν πιάνει όλους αυτούς τους ασυνείδητους (γιατί εμείς το κάναμε μια φορά μωρέ, κυρ αστυνόμε, να μέχρι τη δουλεία μου πήγαινα).

Οπότε θεωρώ ότι η κλάψα είναι περιττή. Όλο αυτό είναι ακόμα ένα live show, όπου ο πόνος προσφέρεται δωρεάν για να κορεστεί η κουτσομπολίστικη ψυχοσύνθεσή μας και όχι ένα ουσιαστικό σημείο, από το οποίο όλοι, κράτος και πολίτες, θα πουν "τέρμα, κάτι θα πρέπει να αλλάξει". Γιατί αν το πιστεύαμε, δε θα συνεχιζόταν αυτό το χάλι στους δρόμους μας.

Αλί στις οικογένειες που έχασαν τα παιδιά τους.

Βία στη βία..ποιανού;

Σπάω την αποχή μηνών από το γράψιμο, με αφορμή την κακοποίηση των φερόμενων ως τρομοκρατών, που συνελήφθησαν από την αστυνομία στο Βελβεντό (f..k you life..) Κοζάνης. Θα τοποθετήσω την υπερβολική χρήση βίας σε ένα γενικότερο πλαίσιο βιαιολαγνείας που έχουμε σαν κενωνία, με άλλα λόγια θα πω ότι έχει ξαναειπωθεί και θα το παίξω έξυπνος.

Κατ' αρχήν, όσον αφορά το περιστατικό, ας το πάμε θεσμικά και by the book, που λέμε και στο Σιδηρόκαστρο. Οι αστυνομικοί δεν είχαν κανένα δικαίωμα, και πολύ περισσότερο καμιά ιερή υποχρέωση που απορρέει από την ευθύνη τους για υπεράσπιση του Συντάγματος και των νόμων, να κάνουν μπλε μαρέν τους κατηγορούμενους. Τους έπιασες; Χειροπέδες και μέσα, να δικαστούν και να τους επιβληθεί ποινή, η δουλειά σου σαν αστυνομικός είναι μέχρι εκεί. Αλλιώς, γίνεσαι ακριβώς όπως ο κάθε τρομοκράτης, δηλαδή αυτόκλητος υπερασπιστής μιας κοινωνίας, που σου ζήτησε να κάνεις ένα και έκανες δεκαπέντε.

Σε ότι αφορά τους κατηγορούμενους, ο ένας εκ των συλληφθέντων, Ν. Ρωμανός, έθεσε το ζήτημα στη δική του διάσταση. Ο ξυλοδαρμός του είναι απλά αποτέλεσμα του ακήρυχτου, κατά τ' άλλα, πολέμου που έχουν ξεκινήσει ενάντια του συστήματος, γι' αυτό και μάλλον δεν υποβάλλει μήνυση κατά των αστυνομικών. Προφανώς όταν αρματωνόταν το καλάσνικοφ, το είχε δεχτεί σαν πιθανότητα, ένας πόλεμος άλλωστε δε γίνεται με βρισιές ή άσεμνες χειρονομίες. Τα υπόλοιπα που ακούγονται, όπως το ότι οι γονείς του δεν είχαν ιδέα το ότι ο γιος τους κυκλοφορούσε με πολεμικό όπλο και τους έπιασε η έννοια κατόπιν εορτής, ότι οι κατηγορούμενοι ήταν οπλισμένοι και έτοιμοι για όλα, ότι δολοφόνησαν έναν ταξιτζή στην Πάρο κλπ είναι απλά υποσημειώσεις ενός περιστατικού, το οποίο σε λίγες μέρες θα περάσει στο κοινωνικό ασυνείδητο με ταχύτητα αφρικανού μετανάστη με μπόγο στην πλάτη.

Το ζήτημα είναι άλλο. Είναι η αιώνια ερώτηση για τη βία, τι είναι αυτό που την προκαλεί και τη δικαιολογεί, τουλάχιστον στο Ελλαδιστάν. Πραγματικά μπορώ να φανταστώ πολλούς λόγους για τους οποίους ένας μορφωμένος, αλλά ακαλλιέργητος εικοσάχρονος παίρνει το καλάσνικοφ και κάνει επανάσταση. Ή ένας αστυνομικός θεωρεί πως η ποινική καταδίκη δεν επαρκεί για να “σωφρονίσει” τον κατηγορούμενο. Ή ένας ακροδεξιός θέλει να κολυμπήσει στο αίμα απίστων, δοξάζοντας την Ελλάδα for ever. Ψάχναμε και ψάχνουμε ιδεολογικά καλύμματα, για να εκφράσουμε τη βία που έχουμε μέσα μας. Ο αστυνομικός που βαράει χωρίς έλεος, έχει ως πρόφαση την επιβολή της τάξης και του νόμου, ο αναρχικός την κοινωνία που ονειρεύεται, ο ακροδεξιός την καθαρότητα της ελληνικής φυλής από τον κίνδυνο της αραπιάς και ο γαύρος ή ο βάζελος το μεγαλείο της Ποδοσφαιρικής Ανώνυμης Εταιρείας που διάλεξε να υποστηρίζει, με αντικειμενικά κριτήρια. Όλα είναι θέμα εξωτερίκευσης μιας κρυμμένης βίας, ο ιδεολογικός μανδύας με τον οποίο θα ντυθεί αυτή και θα βγει προς τα έξω, διαφέρει κατά περίπτωση από μερικές θέσεις στο μηχανογραφικό (το αν θα περάσεις στη Σχολή Αστυφυλάκων ή στο Τ.Ε.Ι. Ιχθυοκαλλιέργειας π.χ. και ως συνέπεια τις παρέες που θα κάνεις), το πόσες φάπες έτρωγες μικρός κ.ο.κ. Και δεν είναι τυχαίο που η συντριπτική πλειοψηφία των κατηγορούμενων για βία είναι μικρής σχετικά ηλικίας, ανεξάρτητα από το που ανήκουν. Γιατί τι θέλει η βία για να εκφραστεί άλλωστε; Μια ιδεολογική κάλυψη και έναν άνθρωπο με μηδέν ή, ακόμα χειρότερα, κατασκευασμένη κρίση. Και δεν υπάρχει πιο πρόσφορο έδαφος γι' αυτή, από τις νεαρές ηλικίες, που τείνουν να φανατίζονται μέχρι και με τα πόκεμον.

Υπάρχουν λόγοι που οδηγούν στη δημιουργία βίαιης συμπεριφοράς; Εννοείται, έχουν γραφεί και ειπωθεί καλύτερα από ένα σωρό επιστήμονες του είδους. Φόβος και αβεβαιότητα για το αύριο, έλλειψη αξιών, οικονομική ανέχεια, ανεργία, παιδικά βιώματα, οργή, ανασφάλεια. Το καθήκον μας σαν κοινωνία είναι να εξαλείψουμε αυτούς τους λόγους και όχι να καταστέλλουμε τα αποτελέσματα της. Όσους τρομοκράτες και να φυλακίσεις, όσους αστυνομικούς και να αποτάξεις, όσα αυγά φιδιού κι αν σπάσεις, από τη στιγμή που υπάρχουν λόγοι για τους οποίους κάποιος θα κυοφορεί το έμβρυο της βίας, πάντα θα υπάρχει ο καλοθελητής που θα προσφερθεί να το υιοθετήσει μετά τη γέννα.  

Ένα σοκ ρε παιδιά. Και μια ιδέα.

Νομίζω ότι χρειαζόμαστε ένα σοκ. Ένα ταρακούνημα τόσο μεγάλο, που όμοιο του δεν έχει ξαναγίνει σε δημοκρατικό κράτος. Νιώθω πως είμαστε σαν ένα παιδάκι που το έχει πλακώσει στις φάπες ο δυνατός του σχολείου. Στην αρχή παγώνει, μετά τις τρώει χωρίς να μπορεί να αντιδράσει, μέχρι που τα παίρνει στον εγκέφαλο και αρχίζει σαν αγρίμι να αντιστέκεται χτυπώντας με μανία δεξιά κι αριστερά κι όποιον πάρει ο Χάρος.

Χρειάζεται ένα τέτοιο σοκ η ελληνική κοινωνία, όχι μόνο το ελληνικό κράτος. Χρειάζεται κάποιον, ο οποίος με το που θα βγει, σε διάστημα λίγων εβδομάδων θα κάνει τόσες αλλαγές, όσες δεν έγιναν από ιδρύσεως της Ελλάδας δυο αιώνες πριν. Κάποιον που αδιαφορώντας για το πολιτικό κόστος θα ανοίξει με μιας κλειστά επαγγέλματα, θα αλλάξει το φορολογικό σύστημα, θα στείλει στη φυλακή τα παράσιτα του ελληνικού κράτους, θα αλλάξει το εκπαιδευτικό σύστημα και θα κάνει με λίγα λόγια όσα ονειρευόμαστε να γίνουν αλλά ποτέ δε γίνονται, μέσα σε λίγες εβδομάδες. Δεν υπάρχει αυτός ο άνθρωπος, αυτό το κόμμα τέλος πάντων, το ξέρω. Κανένας από αυτούς που κατεβαίνουν υποψήφιοι αυτοί τη στιγμή δεν έχει τα..προσόντα για να το κάνει. Παγιδευμένοι όλοι σε ιδεοληψίες και πρακτικές του παρελθόντος, ευαγγελίζονται μια αλλαγή που γνωρίζουν ότι ποτέ δε θα έρθει.

Πόσο μπορεί να άλλαξε ο Σαμαράς και η Μπακογιάννη; Ποια αλλαγή πρεσβεύει ο Βενιζέλος, όταν τόσα χρόνια δεν έχει κάνει κάτι για να το αποδείξει; Όλοι τους με τα ίδια κομματικά παράσιτα κατεβαίνουν πάλι στις εκλογές. Ποια ουτοπία μου προτείνει ο Τσίπρας, όταν ακόμα δεν έχει κατασταλάξει στο τι θέλει να προτείνει, έχοντας καταντήσει το πρόγραμμα του συνασπισμού του λάστιχο; Ποιο ΚΚΕ και ποιος Καρατζαφέρης, ποιος Καμμένος, που από το τίποτα της πολιτικής ζωής θέλει να γίνει πρωθυπουργός;

Ποιος απ' όλους αυτούς θα μείνει στην ιστορία, δίνοντας ένα δυνατό χαστούκι στην ελληνική κοινωνία, αλλάζοντας τα πάντα, κάνοντας αυτό που σε πολλά αναπτυγμένα δυτικά κράτη, θεωρείται ήδη αυτονόητο; Κανένας τους.

Μια ιδέα ρε παιδιά. Ένα όραμα. Κάτι στο οποίο να πιστέψουμε και να αρχίσουμε πάλι να δημιουργούμε. Πείτε μου ότι η Ελλάδα θα γίνει η πρώτη χώρα-μουσείο του πλανήτη, να γουστάρω και να αρχίσω να το φτιάχνω. Πείτε μου ότι θα γίνουμε η πρώτη χώρα σε παραγωγή software, λαδιού, μπανάνας, τσίχλας. Πείτε μου ότι θα γίνουμε η χώρα με το δικαιότερο εκπαιδευτικό ή φορολογικό σύστημα, η χώρα που προσφέρει τις καλύτερες ευκαιρίες για επενδύσεις, η χώρα στην οποία τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι το παν. Δώστε μου κάτι να πιστέψω, ένα από όλα αυτά, κάτι!

Μας λείπει η διάθεση και για αλλαγή και για δημιουργία. Δε ξέρω αν μας το έμαθαν ή αν έτσι ήμασταν πάντα, πάντως είναι γεγονός. Μέχρι να γίνει κάτι απ' όλα αυτά, θα συνεχίσουμε να ζούμε με αναμνήσεις ενός ένδοξου παρελθόντος και θα κοιτάμε με φθόνο τους “άλλους” που απαλλαγμένοι από τα δικά μας τσιμπούρια εδώ και χρόνια, προχωράνε μπροστά.

Αίμα-Τιμή-Χρυσή Αυγή (;)

 Έχω να γράψω καιρό, το ξέρω. Σε κάθε ανάρτηση το ίδιο λέω, αλλά δε γίνεται να μη προσπαθήσω να απολογηθώ. Είναι πάντα μια καλή εισαγωγή, για όποια μαλακία κι αν θέλει κάποιος να γράψει σε ένα blog. Άλλωστε, δεν είχα και διάθεση να γράψω, η αναβλητικότητα που με χαρακτηρίζει γενικά, ενισχύεται από την πεποίθηση πως η άποψη μου είναι ακόμα ένα μόριο πλαγκτόν, στον ωκεανό βλακείας της παγκόσμιας μπλογκόσφαιρας. Τέλος πάντων.

Αποφάσισα να γράψω πάντως, γιατί μόλις άκουσα κάτι που έκανε τα δημοκρατικά μου ένστικτα να χορέψουν zumba. Ακριβώς απέναντι από το πατρικό μου, υπάρχει ένα Γυμνάσιο. Ένας πιτσιρίκος λοιπόν στο διάλειμμα, προφανώς από εφηβική άγνοια και ορμώμενος από τις τάσεις copy paste που έχουμε (είχαμε) όλοι σ' αυτοί την ηλικία, άρχισε να φωνάζει -άγνωστο γιατί- “Αίμα – Τιμή – Χρυσή Αυγή”. Ξέρω ότι μπορεί να το έκανε για χαβαλέ. Ξέρω ότι δεν έχει ιδέα για το τι είναι η Χρυσή Αυγή και απλά αναπαρήγαγε αυτά που άκουσε στο δρόμο, στην τηλεόραση, στο ίντερνετ ή οπουδήποτε αλλού. Ένα δεκατετράχρονο παιδί σαφώς και δεν έχει ευθύνη. Αυτή είναι αποκλειστικά δική μας ιδιοκτησία και μακάρι -αλλά πραγματικά ΜΑΚΑΡΙ- να μη ζήσουμε ποτέ τις συνέπειες της.

Ο λόγος είναι σαφής. Η Χρυσή Αυγή δεν είναι τίποτα άλλο από τους συνεχιστές των χειρότερων εγκληματιών του περασμένου αιώνα. Δε μπορώ να χαρακτηρίσω αλλιώς κάποιους οι οποίοι έβαλαν φωτιά σε χωριά ολόκληρα, εκτελώντας όλους τους άντρες κάτοικους τους. Δεν υπάρχει άλλος χαρακτηρισμός για αυτούς που φόρτωναν σε τρένα ανθρώπους, στιβαγμένους σαν τα ζώα, προορίζοντας τους για λάντσιον μιτ. Δε γίνεται να αποκαλέσω αλλιώς αυτούς που με μόνο άλοθι την καταγωγή, το χρώμα ή της πολιτικές πεποιθήσεις, αφαιρούσαν ζωές λες και έπαιζαν Counter Strike. Και όποιος αναρωτηθεί για ποιο λόγο θα πρέπει να απολογηθεί η Χρυσή Αυγή για τα εγκλήματα των Ναζί στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η απάντηση είναι απλή. Για τον ίδιο λόγο που και οι ίδιοι ζητάνε από τους κομουνιστές του σήμερα να απολογηθούν για τα εγκλήματα του Στάλιν ή οι δεξιοί για τις μαλακίες των εθνικοφρόνων τη δεκαετία του '50 και του '60. Η επίφαση των αναφορών στην Αρχαία Ελλάδα δυστυχώς δε λυτρώνει από την αδιαμφισβήτητη σχέση που έχουν με το εθνικοσοσιαλιστικό ιδεολόγημα και με όλα αυτά που αυτό πρεσβεύει.

Όλα αυτά όμως είναι γνωστά. Στους περισσότερους τουλάχιστον, γιατί υπάρχουν κι αυτοί που θαμπωμένοι από τη στρατοκαυλίαση, αγνοούν πως σε μια πιθανή επικράτηση των νεοναζί η ζωή που ήξεραν θα τελειώσει. Και αυτό που δε μπορώ να δεχτώ με τίποτα, είναι το ανόητο επιχείρημα πως η δημοκρατική χούντα που υποτίθεται ότι ζούμε, είναι χειρότερη από αυτά που υποστηρίζουν οι νοσταλγοί του Χίμλερ και του Μένγκελε. Εντάξει. Όταν θα δεις λοιπόν πως τους δεύτερους, δε θα μπορείς να τους διώξεις από την εξουσία ΜΟΝΟ με την ψήφο σου, όπως έκανες για τους πρώτους σε αυτές τις εκλογές, τότε θα καταλάβεις πως η Χρυσή Αυγή ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΙ και ΔΕΝ είναι παιχνίδι, ΟΥΤΕ χαβαλές. Στη Δημοκρατία έχεις τη δυνατότητα να στείλεις στο διάολο όποιον πιστεύεις ότι σου έχει γαμήσει τη ζωή και τα επιχειρήματα περί νοθείας, ελέγχου της ψήφου και λοιπά μοιρολατρικά αποδείχθηκαν περίτρανα τσιχλόφουσκες σε αυτές τις εκλογές. Η εναλλακτική σου στη χούντα ποια είναι;

Ξέρω πως τα πράγματα μπορεί να είναι λιγότερο σοβαρά και πως η ψήφος στους ναζί να ήταν απλά εκτόνωση από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κόσμος. Κάπως έτσι όμως ξεκίνησαν όλα και τη δεκαετία του '30, με έναν κόσμο απελπισμένο και χτυπημένο από την οικονομική κρίση του μεσοπολέμου. Μακάρι να καταλάβει αυτό το σχεδόν μισό εκατομμύριο Ελλήνων τι έκανε και να στείλει πίσω στη λήθη του 0.3% τους νοσταλγούς των χειρότερων εγκλημάτων στην ιστορία της ανθρωπότητας. Το κακό είναι πως ήδη μπήκαν στη δημόσια ζωή και άρχισαν ήδη να δηλητηριάζουν παιδικές ψυχές και δεν είμαι καθόλου σίγουρος πως είναι διατεθειμένοι να εγκαταλείψουν εύκολα τον αγώνα τους. Και αν ανοίξαμε το κουτί της Πανδώρας, τυφλωμένοι από την απελπισία μας, δε θα υπάρξει κανένας κεντρώος Μιχαλολιάκος για να μας σώσει.

30+1 λόγοι που ΔΕΝ είμαι περήφανος που είμαι Έλληνας

Διαβάζω και ξαναδιαβάζω αυτά τα chain letters στο Facebook που λένε πόσο γαμάτο είναι να είσαι Έλληνας επειδή η λέξη “φιλότιμο” δεν υπάρχει σε άλλο λεξιλόγιο, γιατί είμαι απόγονος του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, γιατί καθαρίζω το άντερο για το κοκορέτσι με περισσή χάρη και άλλες τέτοιες καγκουριές και μου έρχεται να ξεράσω τη χολή μου, το σπληνάντερο μου μέσα που με έκανε νεοέλληνα. Για να προσπεράσω το γεγονός ότι η λέξη φιλότιμο απλά υπάρχει στο ελληνικό λεξικό, καθώς πλέον η έννοια αυτή έχει χαθεί από τον καθένα, θα προσπαθήσω να βρω κάποιες αντίστοιχες καγκουριές που δε με τιμούν καθόλου που είμαι νεοΈλληνας και που θα κάνει τον κάθε περήφανο απόγονο του Αχμέτ πασά να κοιταχτεί στον καθρέφτη και να αντικρίσει την τραγική αλήθεια.

Έτσι λοιπόν, είμαι περήφανος που είμαι Ευρωπαίος και όχι Έλληνας γιατί:

• οι φόροι μου πηγαίνουν σε δρόμους, πλατείες και γέφυρες και όχι στις τσέπες του κάθε αρχιλαμόγιου πολιτικού – εργολάβου – γιατρού – μεσάζοντα – εφοριακού – πολεοδόμου – παπά κλπ κλπ

• δε κλέβω το κράτος που ο ίδιος δημιούργησα

• δε ψηφίζω ξανά και ξανά τους ίδιους πολιτικούς, που ξέρω ότι έχουν κλέψει μόνο και μόνο για να με βολέψουν στο δημόσιο ή επειδή τους ξέρω από την τηλεόραση

• όλοι οι Έλληνες που διέπρεψαν το έκαναν στο εξωτερικό και όχι στη χώρα τους

• ξέρω ότι το κράτος είμαι εγώ και όχι κάποιος αόριστος εχθρός

• δε καλύπτω συμπολίτες μου που με κλέβουν, για να μη θεωρηθώ ρουφιάνος

• ο νόμος θα εφαρμοστεί σε οποιονδήποτε, όσο ψηλά κι αν είναι

• τα δικαιώματα μου σταματάνε εκεί που αρχίζουν τα δικαιώματα του άλλου και όχι όπου εγώ γουστάρω

• είμαι ανεξάρτητος από τα δεκαοχτώ μου και όχι μαμόθρεφτο μέχρι τα σαράντα

• δημιουργώ πολιτισμό, δε ζω με την ανάμνηση του παρελθόντος

• δε χρειάζεται να ξέρω κανέναν για να κάνω τις δουλειές μου

• δε πληρώνω κανέναν εξεταστή για να βγάλω δίπλωμα

• ξέρω πως αν παρκάρω παράνομα, η τροχαία θα μου κόψει τον κώλο και δε θα κάνει τα στραβά μάτια

• οι δρόμοι μου είναι καθαροί, τα πάρκα μου επίσης, οι πλατείες κι αυτές και όχι τίγκα στο σκουπίδι και στα σκατά των σκύλων

• δε θεωρώ τους υπολογιστές και το ίντερνετ δημιούργημα του διαβόλου

• ξέρω να προστατεύω τα δάση μου και όχι να τα καίω για να χτίσω μεζονέτες

• χτίζω αυθαίρετο σημαίνει κατευθείαν κατεδάφιση και όχι τακτοποίηση

• πληρώνω τον καφέ μου 1.5 ευρώ και όχι 5

• πληρώνω το ποτό μου 3 ευρώ και όχι 10

• δεν επιδοτώ κανέναν αγρότη για να το παίζει μούρη με Cayenne

• δε χάνω μια μικρή κωμόπολη το χρόνο από θανατηφόρα τροχαία ατυχήματα

• ξέρω πως τα πτυχία κόποις - και όχι copies - κτώνται

• ξέρω πως για να αμειφθείς πρέπει να δουλέψεις και όχι να κλαίγεσαι όλη μέρα στους δρόμους

• οι Εφιάλτες μου βρίσκονται στη φυλακή και όχι στη Βουλή

• δε κλείνω κάθε τρεις και λίγο τους δρόμους, διαδηλώνοντας για το παραμικρό

• δε σπάω, δε καίω, δε καταστρέφω την περιουσία κανενός στο όνομα κάποιας ιδεολογίας

• δεν παίρνω το αυτοκίνητο μου για μια απόσταση δέκα μέτρων

• δουλειά δε σημαίνει θεσούλα στο δημόσιο

• δε κλέβω τους τουρίστες που έρχονται στη χώρα μου

• μπροστά στους Queen και τον Beethoven, τι να μου πει ο Νotis

μα το κυριότερο:

• ΔΕΝ είμαι περήφανος για τα ελαττώματα μου

Δε μου έρχονται άλλα, αν και είμαι σίγουρος πως θα γέμιζα τόμους ολόκληρους αν καθόμουν να σκεφτώ περισσότερα. Δικαίωμα να διαφωνήσει έχει ο καθένας (είμαι ήδη σίγουρος για τις αντιδράσεις του στυλ ”αν δε σ' αρέσει πήγαινε ζήσε έξω” και λοιπές μαλακίες”) αλλά δε πειράζει. Για το γεγονός ότι είμαστε οι μόνοι που πετάμε γαρίφαλα στα μπουζούκια πραγματικά πρέπει να είμαστε περήφανοι. Ναι. Έτσι ρε ελληνάρα.

Κρίση, με πιάνει κρίση...

Λοιπόν, έπειτα από αρκετό καιρό απουσίας, κατά τον οποίο έκανα διαλογισμό σε ένα ερημικό σπήλαιο σε κάποιο βουνό, ψάχνοντας να δω τι συμβαίνει σ' αυτό τον τόπο, είπα να ξαναγράψω. Και θα ξαναγράψω και θα καταθέσω παράλληλα τον οβολό μου στο παγκάρι της Αγίας Ξερολίας, προστάτη και πολιούχο των απανταχού bloggers.

Το πρόβλημα είναι από που θα ξεκινήσω όμως. Τι να διαλέξω σαν αρχή της Μεγάλης Ανάλυσης της Κρίσης, που θα επιχειρήσω τώρα. Ας πω πρώτα ότι ούτε οικονομολόγος είμαι, ούτε καθηγητής στο βρετανικό πανεπιστήμιο της Σομαλίας, ούτε καν δημοσιογράφος της Sidirokastro Herald Tribune, τίτλοι που θα έδιναν ένα επιπλέον κύρος στην άποψη μου, αλλά δε βαριέσαι. Έχουμε μάθει άλλωστε τόσο καιρό να ακούμε τον κάθε απίθανο να αναλύει τα γεγονότα και να επικροτούμε ή όχι την άποψη του, ανάλογα με το πόσο μας χαϊδεύει τ' αυτιά ή όχι. Έτσι λοιπόν κι εγώ αυτοπροσδιορίζομαι ως απίθανος και θα δώσω απαντήσεις στις απορίες σας. Αλλά σαν να παρατράβηξε η εισαγωγή, ας ξεκινήσω να γράφω.

Λοιπόν, από το 2008 ζούμε στιγμές ιστορικές και κατά πάσα πιθανότητα δεν έχουμε ζήσει τίποτα ακόμα. Αλήθεια. Ναι. ΔΕΝ έχουμε φτάσει ακόμα στον πάτο, όσο περίεργο κι αν φαίνεται, καθώς είναι τελείως αόριστος ο προσδιορισμός της έννοιας αυτού του πάτου. Κατ' αρχήν. Τι σημαίνει να φτάνεις στον πάτο; Αν πάτος στην Ελλάδα σημαίνει να μη μπορείς να πας στον Κιάμο μια φορά το μήνα ή να μη μπορείς να αγοράσεις τα δημητριακά με τις 9843578943765948365498 βιταμίνες και ιχνοστοιχεία που θα σμιλέψουν με τρόπο απαράμιλλο τη σιλουέτα σου, τότε ναι, φτάσαμε στον πάτο. Από τη στιγμή όμως που βγαίνω έξω και ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει σε σχέση με πριν, τότε έχουμε ακόμα χιλιόμετρα μέχρι το ταξίδι μας να τερματίσει. Άλλωστε, πάτος θα μπορούσε να σημαίνει πως θα ζούμε με 150ε τον μήνα, όπως συμβαίνει στη Βουλγαρία και τη Ρουμανία για παράδειγμα και – surprise..- αυτές οι χώρες είναι επίσης μέλη της Ε.Ε... Βέβαια ξέρω πως θα βγούνε αυτοί που θα λένε “Εγώ δεν πάω στον Κιάμο, δεν έχω γάλα να θρέψω τα παιδιά μου και τις νύχτες υπάρχουν άνθρωποι που ζούνε στα παγκάκια..” Αν ξεπεράσουμε σε αυτό το σημείο την υπερβολή του πράγματος, ναι, συμφωνώ, περνάμε δύσκολα ΟΛΟΙ. Για μένα και γι' αυτή την υπεργαμάτη ανάλυση, το ερώτημα θα πρέπει να είναι ΓΙΑΤΙ περνάμε δύσκολα και ΤΙ μπορούμε να κάνουμε για να ξαναβρούμε γάλα για τα παιδιά της αγαπητής κυρίας.

Έχουμε αρκετά διλήμματα μπροστά μας. Καλώς ή κακώς το βιοτικό επίπεδο έχει μειωθεί – πιθανόν να μειωθεί κι άλλο -, το ζήτημα είναι αν θα επιμένουμε να ζούμε όπως ζούσαμε κι αν δε το καταφέρνουμε, να στεναχωριόμαστε. Πριν από λίγο καιρό, συνομιλώντας με κάποιους Άγγλους, μου έλεγαν με πόνο ψυχής πως λόγω της κρίσης αναγκάστηκαν να κλείσουν κάποια κέντρα νέων, που η ύπαρξη τους και μόνο στην Ελλάδα θα θεωρούνταν πολυτέλεια, για να μη πω τι θα σκέφτονταν οι Βούλγαροι. Ο δικός τους “πάτος” λοιπόν είναι τελείως διαφορετικός από τον δικό μας. Όπως αντίστοιχα και οι Βούλγαροι γελάνε όταν σκέφτονται πως εμείς οι Έλληνες “δε μπορούμε να πάμε πλέον ούτε σε μια ταβέρνα ρε αδερφέ”. Ο πάτος με άλλα λόγια είναι ακόμα μακριά, καλώς ή κακώς.

Έπειτα, το δεύτερο που πρέπει να αντιληφθούμε είναι πως – ευτυχώς – το κοινωνικό μας μοντέλο έχει χρεοκοπήσει, μαζί με την οικονομία της χώρας. Για κάποιους λόγους ΔΕ γίνεται να στηρίζουμε την οικονομία μας και πολύ περισσότερο την κοινωνία μας σε προσωπικές σχέσεις μεταξύ συγγενών, πολιτευτάδων, βουλευτών κλπ. ΔΕ γίνεται, ΟΧΙ, πάει, ΤΕΛΟΣ! ΔΕ γίνεται τα παιδιά μας να σπουδάζουν οτιδήποτε μόνο και μόνο για να λέμε στην κυρά Μαίρη στον τρίτο, πως το παιδί μας πέρασε στα ΤΕΙ Ιχθυοκαλλιέργειας και να της κρύβουμε πως αφού τελειώσει, θα ψάχνει με το τουφέκι για δουλειά. ΔΕ γίνεται να αποφεύγουμε τη δουλειά όπως ο διάολος το λιβάνι. Σε όλες -μα ΟΛΕΣ- τις χώρες του κόσμου, υπάρχουν άνθρωποι που δουλεύουν και παράγουν. Όλες; ΟΧΙ! Υπάρχει μια χώρα που συνεχίζει να παράγει στρατιές υπαλλήλων και υπηρεσιών, χωρίς να βγάζει ούτε μισή πατάτα από το έδαφος της. Μαντέψτε ποια είναι αυτή η χώρα. Και γι' αυτό δε μας φταίει κανένα ξένο κέντρο αποφάσεων. Από τη μεταπολίτευση και μετά αυτοσκοπός μας είχε γίνει να σπουδάσουμε κάτι και είτε να μπούμε στο δημόσιο -χιλιοειπωμένο- ή να ανοίξουμε ένα γραφείο και να το παίζουμε γιατροί, δικηγόροι, διαιτολόγοι ή ψυχολόγοι -που είναι και της μοδός τελευταία. Ε, δε πάει μπροστά ο τόπος έτσι, με το μπαρδόν.

Επιπλέον, αποκοιμηθήκαμε όλες αυτές τις δεκαετίες με όνειρα και ξυπνήσαμε με εφιάλτες. Μας κοίμισαν με τα παραμύθια μιας ουτοπίας οι κάθε λογής αριστεροί και δεξιοί -ιδιαίτερα οι πρώτοι- και χάσαμε επαφή με την πραγματικότητα. Για κάθε πρόβλημα που προέκυπτε, υπήρχε μια ουτοπική λύση, η οποία ποτέ δεν ερχόταν καθώς χρειαζόταν ένα άλλο είδος κοινωνίας. Και το πρόβλημα παρέμενε χωρίς λύση, διογκούμενο όλο και περισσότερο με τα χρόνια. Η πραγματικότητα απαιτούσε απαντήσεις που αν είχαν δοθεί σε ρεαλιστικό επίπεδο, δε θα είχαμε φτάσει σε αυτό το σημείο τώρα. Η ουτοπία είναι ωραία, δίνει ιδέες που μπορούν να εφαρμοστούν στο μέτρο του δυνατού, αλλά όταν γίνεται το ιδανικό μιας ολόκληρης κοινωνίας, ε τότε Χαράλαμπε ξεκίνα να τα κλαις άλλη μια φορά.

Για να τελειώσω αυτό το κείμενο, θα αναφερθώ στη σχέση πολίτη-κράτους. Έχει αρκετά χρόνια που αυτοί οι δύο “παίκτες” θεωρούνται “αντίπαλοι”. Ποιος όμως είναι το κράτος; Γιατί διαχωρίζουμε τον εαυτό μας από αυτό, ξεχνώντας πως το κράτος είμαστε ουσιαστικά εμείς; Τσακωνόμαστε με τον εαυτό μας με άλλα λόγια, αφού τα συστατικά του στοιχεία δεν είναι μόνο η κυβέρνηση και οι υπάλληλοι του, αλλά όλοι μας, που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο συμμετέχουμε στη στελέχωση, στη χρηματοδότηση ή στη λήψη αποφάσεων. Ειδικά το τελευταίο μπορεί να μας βοηθήσει να καταλάβουμε για ποιο λόγο εμείς είμαστε το κράτος, αν φέρουμε στο μυαλό μας το ελληνικό παράδοξο του να βρίζεις κάποιον που έχεις ψηφίσει και μετά να τον ξαναψηφίζεις. Τελικά, το κράτος το φτιάχνουμε εμείς ανάλογα με τις ανάγκες μας και το να διαχωρίζουμε τη θέση μας από αυτό είναι σα να τσακώνεται μια γάτα με το είδωλο της στον καθρέφτη. Και κάτι ακόμα. Η λειτουργία ενός κράτους εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το πόσο οι πολίτες μιας χώρας συμβάλλουν σ' αυτή. Σε μια Ελλάδα όμως που οποιαδήποτε ανάμειξη ενός πολίτη με αυτό, θεωρείται από κάποιους γραφικούς “ρουφιανιά”, “χαφιεδισμός” και δε ξέρω 'γω τι άλλο, ισοπεδώνοντας κάθε έννοια κοινωνικής συνείδησης, τότε καλύτερα να μην απορούμε γιατί το κράτος δε κάνει τίποτα. Το κράτος είμαστε όλοι μας και όσο εμείς ΔΕ κάνουμε τίποτα, δε πρόκειται να κάνει τίποτα κι αυτό. Τόσο απλά. Και πάνω σε αυτό βρήκαν και πάτησαν λογής λογής λαμόγια -στην αλληλεγγύη μας ενάντια στο κακό το κράτος- και ρούφηξαν ώσπου να σκάσουν όσο μπορούσαν περισσότερους πόρους από αυτό. Και το έκαναν γιατί ήξεραν πως κανένας πολίτης δε θα τους καταγγείλει, γιατί θα θεωρούνταν μετά ρουφιάνος και χαφιές. Ας φάμε ιδεολογία τώρα.

Λοιπόν, αυτό είναι το πρώτο μέρος, η γενική τοποθέτηση μου στα πράγματα. Θα ακολουθήσει δεύτερο, όπου θα προσπαθήσω να γίνω πιο συγκεκριμένος και να πω γιατί αυτή η κρίση είναι ευκαιρία να αλλάξουμε την κενωνία μας. Αλίμονο σας με άλλα λόγια...

Τα τρία Δέλτα. Δημοκρατία - Δικαιοσύνη - Δημιουργία.

Όπως τα πέντε “π”, η 3Ε και τα πέντε αδέλφια. Αν τόσο πολύ αναρωτιούνται κάποιοι, τι ακριβώς ζητάνε κάθε μέρα 10.000 “αγανακτισμένοι” άνθρωποι στο Σύνταγμα, ας σκεφτούν τι είναι αυτό που λείπει πλέον από αυτή την χώρα. Αν το μόνο που έχουν να πουν σε αυτό το ετερόκλητο πλήθος “τι είναι αυτό που ζητάτε”, λες και αυτοί ανήκουν σε άλλη κοινωνική τάξη, ας κοιτάξουν τι έχουμε πια ανάγκη σαν κοινωνία.

Δε μας λείπει η ψήφος στις εκλογές κάθε τέσσερα (λέμε τώρα) χρόνια. Μας λείπει η πραγματική δημοκρατία, στην οποία κανένας τραπεζίτης δε θα έχει περισσότερα δικαιώματα από εμάς και καμιά περισσότερη ανάγκη για σωτηρία με έμβασμα δισεκατομμυρίων ευρώ. Μας λείπει η πραγματική δημοκρατία, όπου ο λαός αποφασίζει και οι πολιτικοί εκτελούν και όχι το αντίθετο.

Δε μας λείπει το πόσους μήνες φυλακή θα φάει ο Τσοχατζόπουλος. Μας λείπει η απονομή δικαιοσύνης σε κάθε μικρολεπτομέρεια της ζωής μας, από την κλήση της αστυνομίας που θα σβηστεί σε άλλον και σε μας όχι, μέχρι τους εγκληματίες και τους πολιτικούς που αφήνονται ελεύθεροι τη στιγμή που οφειλέτες του δημοσίου ή ταλαίπωροι φτωχομπινέδες σαπίζουν πίσω από τα κάγκελα.

Τέλος, δε μας λείπει η ανάπτυξη με δανεικά λεφτά, τα stage και οι συμβάσεις εργασίας. Μας λείπει η ώθηση για να ανοίξουμε τα φτερά μας και να δημιουργήσουμε κάτι περισσότερο από ένα αυτοκίνητο που λειτουργεί με σαπουνόνερο. Μας λείπουν οι ιδέες, οι λύσεις και οι προτάσεις που έχουμε μέσα μας, αλλά για κάποιο λόγο (που λέγεται θέση στο δημόσιο) δε βγαίνουν προς τα έξω.

Τώρα ξέρετε. Ξέρετε τι ζητάμε και ξέρετε τι λείπει από αυτή την κοινωνία, το οποίο “δε σας αποσαφηνίζει κανείς”. Στην κοινωνία που βασικές της λειτουργίες έχουν σταματήσει, τα αιτήματα ενός μη κομματοποιημένου-πολιτικοποιημένου πλήθους, δε θα μπορούσαν παρά να αφορούν ΒΑΣΙΚΕΣ ανάγκες μιας κοινωνίας, που στη δική μας περίπτωση ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ. Τώρα που ξέρετε, σας περιμένουμε. Δικαιολογίες δεν υπάρχουν.