Γκρίνια νο64

Είμαι στην Ελλάδα. Στη χώρα της μιζέριας και της κακομοιριάς. Στη χώρα του “τι κάνεις;” “ας τα λέμε καλά”, “ε, έτσι κι έτσι”, “το παλεύω μωρέ”. Στη χώρα που η γκρίνια για οτιδήποτε στραβό έχει αντικαταστήσει την προσπάθεια για κάτι καλύτερο. Στη χώρα που κάθε έννοια αισιοδοξίας έχει εξοστρακιστεί στο διάολο. ΟΛΟΙ κλαίγονται, ΟΛΟΙ κατηγορούν ΑΛΛΟΥΣ για την κατάντια τους, ΟΛΟΙ παλεύουν ένα άδικο σύστημα που οι ΙΔΙΟΙ έφτιαξαν. Στη χώρα που τα τραγούδια της κουλτούρας της κλαίνε περισσότερο κι από τους ύμνους της Μεγάλης Εβδομάδας. Στη χώρα που για κάποιον ΑΓΝΩΣΤΟ και ΑΝΟΗΤΟ λόγο οι ξένοι θέλουν να καταστρέψουν, στη χώρα που άγνωστα κέντρα αποφάσεων έχουν βαλθεί να αλλοτριώσουν. Στη χώρα που ακόμα και η μεγάλη πολιτική της δύναμη, η Αριστερά, θέλει να παίζει τον ρόλο της κακόμοιρης και της κυνηγημένης, χωρίς ΚΑΝΕΙΣ να μπορεί να καταλάβει το γιατί, 60 χρόνια μετά. Στη χώρα που αντί να χτίσει νέους Παρθενώνες, κλαίει γιατί της κλέψανε τον παλιό. Στη χώρα των απανταχού αδικημένων, στη χώρα των απανταχού ΔΗΘΕΝ κακόμοιρων, χτυπημένων από τη μοίρα και βασανισμένων ανθρώπων. Στη χώρα που αν ένας ΤΟΛΜΗΣΕΙ να κοιτάξει το μέλλον με αισιοδοξία, βρίσκονται ΧΙΛΙΑΔΕΣ άλλοι να τον ΠΡΟΣΓΕΙΩΣΟΥΝ σε μια πραγματικότητα φτιαγμένη με νούμερα μισθών, συντάξεων και καταγγελιών για απάτες. Στη χώρα που έχει εξυμνήσει με στίχους την πρέζα, την αλητεία και τα βαπόρια από την Περσία. Στη χώρα που έχει ηρωοποιήσει Παλαιοκώστες, Ξηρούς και Σορίν Ματέι και δε ξέρει ποιος είναι ο Παπανικολάου, ο Νανόπουλος και ο Γιουρτσίχιν. Στη χώρα της κλάψας, της μιζέριας, του παράπονου και της γκρίνιας. Στη χώρα που κλαίνε χορεύοντας ζεϊμπέκικα, αντί να γελάνε περήφανα με τσάμικα. Στη χώρα που η περηφάνια χάθηκε και έδωσε τη θέση της στην καχυποψία και στο σκύψιμο του κεφαλιού. Στη χώρα που οι μανάδες μεγάλωσαν τα παιδιά τους πρωθυπουργούς, για να τα καμαρώσουν στο μέλλον ΕΠ.ΟΠ. και δημόσιους υπάλληλους σε Stage. Στη χώρα που γέννησε ΛΕΩΝΙΔΕΣ αλλά έθρεψε ΕΦΙΑΛΤΕΣ. Στη χώρα που κάθε τι καινούργιο συνιστά απειλή, στη χώρα που κάθε αλλαγή για το καλύτερο αμέσως θάβεται στη λάσπη της μετριότητας με κάθε αστεία αφορμή. Στη χώρα που ΚΛΑΨΟΥΡΙΖΟΥΜΕ αλλά ΜΑΣ ΑΡΕΣΕΙ. Στη χώρα που η μεγαλύτερη γιορτή της είναι το Πάσχα και ειδικά ο Επιτάφιος ΘΡΗΝΟΣ. Αλλά όχι ρε κουφάλες. ΕΛΕΟΣ. ΞΕΧΝΑΤΕ την ΑΝΑΣΤΑΣΗ!