Σήμερα το πρωί δολοφονήθηκε ένας δημοσιογράφος για τον οποίο, ειλικρινά, το μόνο που ήξερα ήταν ότι είχε μια κόντρα με τον Τριανταφυλλόπουλο, ελέω τρωκτικού. Καθώς φαίνεται, είχε σχέση με το τρωκτικό, το blog που μου προσφέρει συνέχεια υλικό για να διατηρώ κι εγώ τον χαρακτήρα του δικού μου. Το ζήτημα όμως δεν είναι εκεί...
Όποιος κι αν ήταν ο λόγος, όποιοι κι αν ήταν οι δολοφόνοι, όποιος και να κρύβεται πίσω από αυτή την δολοφονία, ΠΑΛΙ, μετά από ΛΙΓΕΣ μόνο μέρες θα ξεχαστεί. Είχα γράψει ένα άρθρο πριν από λίγο καιρό ( http://eleoseleoseleos.blogspot.com/2010/05/43.html" ), με αφορμή τη δολοφονία των τριών αθώων στην Μαρφίν. Στο τέλος, το αφιέρωνα σε όλα τα τραγικά περιστατικά που μας κάνανε έξαλλους για μερικές μέρες και μετά τα ξεχνούσαμε. Πριν ένα μήνα, με τον ίδιο ύπουλο τρόπο, έχασε τη ζωή του ένας αστυνομικός, καθώς άνοιξε έναν παγιδευμένο με εκρηκτικά φάκελο. Και το ίδιο σκηνικό, πάλι κλάψαμε, πάλι φωνάξαμε, πάλι ξεχάσαμε. Το ίδιο φοβάμαι ότι θα γίνει και με αυτή την περίπτωση. Πάλι κλαίμε, πάλι φωνάζουμε, ΠΑΛΙ θα ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ.
Το ερώτημα είναι, αυτό θέλουμε; Θα υποκύψουμε πάλι στην δύναμη της ρουτίνας και της καθημερινότητας, που μας απομακρύνει από αυτά που μας δίνουν την αφορμή να αντιδράσουμε; Ήδη τους τελευταίους τρεις μήνες, πέντε οικογένειες θρηνούν ΜΟΝΕΣ τους, για λόγους που ακόμα ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ καταλάβει. Και σας ρωτώ. Αυτό θέλουμε; Ενώ ΕΧΟΥΜΕ τη δύναμη να ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ το γαμημένο το σύστημα, να στείλουμε στον ΔΙΑΟΛΟ όλους αυτούς που κάνουνε το παρτάκι τους πάνω στα κουφάρια μας, εμείς φωνάζουμε για λίγο και μετά ξεχνάμε. Αυτό θέλουμε; Έχουμε βρει την άκρη και το φως στο τούνελ, αλλά συνεχίζουμε να κοιτάμε φοβισμένα, σαν μικρά και τιποτένια ζωάκια, που τους πήραν τη μητέρα τους. ΑΥΤΟ ΘΕΛΟΥΜΕ; Έχουν βρει τον τρόπο να μας κάνουν να θέλουμε να αντιδράσουμε, αλλά να αισθανόμαστε μικροί και μόνοι σ' αυτό τον βούρκο που έχουν φτιάξει και τον ονομάζουν σύστημα και σας ρωτάω πάλι. ΑΥΤΟ ΘΕΛΟΥΜΕ; ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΜΑΣ; Ένα συνεχόμενο κλάμα, μια συνεχόμενη κατάρα σ' αυτούς που μας χαλάνε την σιέστα, ένα συνεχόμενο ΓΙΑΤΙ, σε όλα αυτά που ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ, αρνούμαστε να απαντήσουμε;
Έχουμε ο ένας τον άλλον. Καταφέραμε και τους κάναμε να μας κοιτάξουν, είναι ευκαιρία να τους κάνουμε ΝΑ ΦΟΒΗΘΟΥΝ! Δεν είμαστε μόνοι μας, είμαστε ΜΑΖΙ, όσο κι αν φαντάζουμε μονάχοι μπροστά στην οθόνη ενός υπολογιστή! Να γίνει αυτή η δολοφονία ΣΥΜΒΟΛΟ ΜΑΣ, απαρχή ενός καινούριου συστήματος, που θα φτιάξουμε ΕΜΕΙΣ! Ας ενωθούμε, ας μαζευτούμε, ας συζητήσουμε, δεν έχουμε να φοβηθούμε ΤΙΠΟΤΑ. Αυτοί έχουν να φοβηθούν ΠΟΛΛΑ!
Απευθύνω κάλεσμα σε όλους τους bloggers, σε όλα τα παιδιά, νέους, γέρους που ενδιαφέρονται, να συντονιστούμε και να αρπάξουμε την ευκαιρία, πριν φύγει πάλι. Απευθύνω έκκληση στα blog με τη μεγάλη αναγνωσιμότητα, να συντονίσουν μια τέτοια προσπάθεια. Είναι άδικο ο άνθρωπος που, όπως διαβάζω, ανέδειξε τη δύναμη μας σήμερα, αύριο να ξεχαστεί και να φωνάζουμε πάλι για το επόμενο θύμα μιας δειλής και ύπουλης επίθεσης.
Σωκράτη, δε σε ήξερα. Αναπαύσου εν Ειρήνη και μακάρι να μη σε απογοητεύσουμε πάλι.
http://eleoseleoseleos.blogspot.com
Ξεχνάμε -και ξεχνάμε ό,τι θα 'πρεπε να μας δυναμώσει, μέχρι να μας πάρει και να τους σηκώσει!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτή η λήθη, είναι σαν αυτοκτονία. Αυτό θέλουμε; Αυτό θέλουμε να κληροδοτήσουμε στα παιδιά μας; Συνειδησιακό Alzheimer;
Ωραία πρωτοβουλία - να συντονιστούμε / να οργανωθούμε. Όχι άλλος τζάμπα θάνατος.
Διέδωσε το ρε Ντρουσίλα, μη μείνουμε πάλι έτσι..
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλε projectman,παρ'όλο που συμφωνώ μαζί σου ως προς την κοινωνία της "μίρλας", της αδιέξοδης οργής και του παραπόνου χωρίς συνέχεια,ένας κ@*#δαίμονας πολιορκεί το μυαλό μου:Μπορεί να συντονιστεί σε μια δημιουργική πρωτοβουλία ένας κόσμος που ξέχασε ότι α) πέθανε ένας άγγελος 2 χρονών λόγω νόμου που απαγόρευε την εκταμίευση των χρημάτων για την εγχείρησή του (υπόθεση Σωτηρέλλη) β)ότι πριν δύο χρόνια κάηκαν 67 άνθρωποι και λίγες μέρες μετά τρέχαμε στις κάλπες σαν να μη συνέβη τίποτα;Μακάρι να είμαι υπερβολικά γεροπαράξενος και γκρινιάρης,μακάρι όντως να υπάρχει δυνατότητα να φέρει αποτελέσματα ο συντονισμός του κόσμου και να μην αρκεστεί στα "R.I.P".
ΑπάντησηΔιαγραφήmch63 δυστυχώς δε μπορώ παρά να συμφωνήσω. Ξεχάσαμε δεκάδες παιδιά νεκρά στα Τέμπη, στον Μαλιακό, ξεχάσαμε τον Γρηγορόπουλο, τον Νεκτάριο Σάββα, τα τρία παιδιά που δούλευαν στη Μαρφίν. Αύριο πάλι θα σχολιάζουμε τους γάμους της κάθε Μαριέττας και του κάθε Λιάγκα. Είμαστε για λύπηση, πραγματικά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλε projectman, τους ξεχάσαμε όλους πλην Γρηγορόπουλου. Και αυτό γιατί εκείνον τον σκότωσε αστυνομικός ενώ τον Αφγανό, τα παιδιά στη Μαρφίν, τον υπασπιστή του Χρυσοχοϊδη και το Σωκράτη τους έφαγαν "αγωνιστές επαναστάτες", τους οποίους καταδικάζουμε μεν, αλλά τους κλείνουμε και το μάτι γιατί "καλά τους κάνουν"..
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που ζητάς, να κάνουμε κάτι δηλαδή, να δείξουμε την οργή μας, έχει γίνει προνόμιο προ πολλού μιας μερίδας "προοδευτικών, ριζοσαπστικών ανθρώπων", που βγαίνουν στο δρόμο επιλεκτικά. Οι υπόλοιποι απλά παρακολουθούμε παίζοντας τάβλι..
@Ανώνυμος Ελπίζω να μην έχεις δίκιο αδερφέ, για το καλό μας..
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αλήθεια, πάντως, δεν είναι ότι δεν κάνουμε τίποτα. Και μεμονωμένα γίνονται πράγματα, και οργανωμένα. Δε νομίζω, όμως, ότι αλλάζει πλέον τίποτα με άλλο τρόπο πέρα από μία επανάσταση. Και δε βλέπω να γίνεται καμία επανάσταση, όχι μόνο γιατί σε ένα βαθμό είμαστε ακόμα βολεμένοι (και πάντα θα είμαστε, όσο θα έχουμε μια στέγη πάνω από το κεφάλι μας και η οικογένειά μας θα είναι καλά), αλλά και γιατί καμία επανάσταση δεν είναι στην πραγματικότητα μια απότομη αλλαγή, αλλά το αποτέλεσμα μιας μακρόχρονης εξελικτικής πορείας μέσα στην κοινωνία. Η νοοτροπία μας, η κοινωνία μας, δεν έχουν εξελιχθεί θετικά, τα – αρκετά – τελευταία χρόνια. Φοβάμαι ότι είμαστε πολύ μακριά από τον πάτο ακόμα.. (Ως προς το σχετικό widget, κυρίως)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά ανοίγεις τεράστιο θέμα τώρα. Οι κοινωνίες αλλάζουν με δυο τρόπους. Ή με επαναστάσεις (που πλέον δε προσφέρονται κατά τη γνώμη μου) ή βήμα βήμα κάθε φορά. Και οφείλουμε να κάνουμε ένα τέτοιο τώρα. Αλλιώς κάθε φορά που θα γίνεται κάτι συγκλονιστικό, απλά θα ρωτάμε γιατί δε γίνεται επανάσταση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜονο τρεις λεξεις...παντα τις ελεγε ο λαος και πλεον τις φωναζει... ΝΤΟΥ ΚΑΙ ΞΥΛΟ... κι απο εκει και περα...ας κανουμε καλα, ας βαλουμε μυαλο, ας κουνηθουμε, ας ξυπνησουμε, ας ερθει πισω ο βασιλιας, ο Λενιν, ας ερθει και ο Χιτλερ, ο Ελβις, ο Μαχατμα Γκαντι...δεν ξερω ποιος ειναι αξιος να ερθει αλλα ας αλλαξει επιτελους κατι...ΕΛΕΟΣ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνας από τους λόγους που καθόμαστε όλοι βολεμένοι στον καναπέ μας και δεν αντιδρούμε είναι διότι η πεφωτισμένη αριστερά έχει καταστήσει τη διαμαρτυρία καραμέλα κατεβάζοντας κατ'επάγγελμα επαναστάτες στο δρόμο για ψύλλου πήδημα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν οι διαμαρτυρίες πραγματοποιούνταν όταν έπρεπε, για τα μεγάλα ζητήματα δηλαδή και όχι για κάθε μικροσυντεχνιακή απαίτηση του κάθε κλάδου που σιγοντάρεται από την εκάστοτε αντιπολίτευση, τότε οι λίγες αυτές διαδηλώσεις, πορείες, διαμαρτυρίες θα κατέβαζαν ένα εκατομμύριο κόσμου στο δρόμο και θα είχαν πραγματική φωνή. Τώρα, κάτι γραφικοί "αγωνιστές" του ΠΑΜΕ βαυκαλίζονται και συγχαίρουν ο ένας τον άλλον που ξεκινούν όπου νά ναι την επανάσταση ενώ απλά ταλαιπωρούν την υπόλοιπη κοινωνία χωρίς αντίκρισμα..
Συμφωνώ και με τον ανώνυμο – κρίμα που είσαι ανώνυμος. Η αριστερά έχει πολύ μεγάλο μερίδιο ευθύνης για τη σημερινή μας κατάσταση. Γιατί κατακρίνει τα πάντα, αλλά δεν έχει αντιπρόταση για τίποτα. Τώρα ήταν, είναι ακόμα, η ευκαιρία της, να σταθεί ουσιαστικά στο πλευρό του κόσμου, όχι με πορείες – happening, αλλά με ρεαλιστικές προτάσεις και διάθεση να πάρει την κατάσταση στα χέρια της, να κυβερνήσει αν χρειαστεί, να αναλάβει ευθύνες, όχι μόνο λόγια. Ευθύνες που φοβάται όπως ο διάολος το λιβάνι. Κι έχει αφήσει τη μεγαλύτερη μερίδα του κόσμου, ουσιαστικά χωρίς αντιπροσώπευση. Όχι μόνο στην Ελλάδα, παγκοσμίως μάλλον. Όταν χρειάζεται να δράσουν, οργανώνουν μια διαδήλωση για τη διαδήλωση κι απλώνουν τραχανά..
ΑπάντησηΔιαγραφή