Ένα σοκ ρε παιδιά. Και μια ιδέα.

Νομίζω ότι χρειαζόμαστε ένα σοκ. Ένα ταρακούνημα τόσο μεγάλο, που όμοιο του δεν έχει ξαναγίνει σε δημοκρατικό κράτος. Νιώθω πως είμαστε σαν ένα παιδάκι που το έχει πλακώσει στις φάπες ο δυνατός του σχολείου. Στην αρχή παγώνει, μετά τις τρώει χωρίς να μπορεί να αντιδράσει, μέχρι που τα παίρνει στον εγκέφαλο και αρχίζει σαν αγρίμι να αντιστέκεται χτυπώντας με μανία δεξιά κι αριστερά κι όποιον πάρει ο Χάρος.

Χρειάζεται ένα τέτοιο σοκ η ελληνική κοινωνία, όχι μόνο το ελληνικό κράτος. Χρειάζεται κάποιον, ο οποίος με το που θα βγει, σε διάστημα λίγων εβδομάδων θα κάνει τόσες αλλαγές, όσες δεν έγιναν από ιδρύσεως της Ελλάδας δυο αιώνες πριν. Κάποιον που αδιαφορώντας για το πολιτικό κόστος θα ανοίξει με μιας κλειστά επαγγέλματα, θα αλλάξει το φορολογικό σύστημα, θα στείλει στη φυλακή τα παράσιτα του ελληνικού κράτους, θα αλλάξει το εκπαιδευτικό σύστημα και θα κάνει με λίγα λόγια όσα ονειρευόμαστε να γίνουν αλλά ποτέ δε γίνονται, μέσα σε λίγες εβδομάδες. Δεν υπάρχει αυτός ο άνθρωπος, αυτό το κόμμα τέλος πάντων, το ξέρω. Κανένας από αυτούς που κατεβαίνουν υποψήφιοι αυτοί τη στιγμή δεν έχει τα..προσόντα για να το κάνει. Παγιδευμένοι όλοι σε ιδεοληψίες και πρακτικές του παρελθόντος, ευαγγελίζονται μια αλλαγή που γνωρίζουν ότι ποτέ δε θα έρθει.

Πόσο μπορεί να άλλαξε ο Σαμαράς και η Μπακογιάννη; Ποια αλλαγή πρεσβεύει ο Βενιζέλος, όταν τόσα χρόνια δεν έχει κάνει κάτι για να το αποδείξει; Όλοι τους με τα ίδια κομματικά παράσιτα κατεβαίνουν πάλι στις εκλογές. Ποια ουτοπία μου προτείνει ο Τσίπρας, όταν ακόμα δεν έχει κατασταλάξει στο τι θέλει να προτείνει, έχοντας καταντήσει το πρόγραμμα του συνασπισμού του λάστιχο; Ποιο ΚΚΕ και ποιος Καρατζαφέρης, ποιος Καμμένος, που από το τίποτα της πολιτικής ζωής θέλει να γίνει πρωθυπουργός;

Ποιος απ' όλους αυτούς θα μείνει στην ιστορία, δίνοντας ένα δυνατό χαστούκι στην ελληνική κοινωνία, αλλάζοντας τα πάντα, κάνοντας αυτό που σε πολλά αναπτυγμένα δυτικά κράτη, θεωρείται ήδη αυτονόητο; Κανένας τους.

Μια ιδέα ρε παιδιά. Ένα όραμα. Κάτι στο οποίο να πιστέψουμε και να αρχίσουμε πάλι να δημιουργούμε. Πείτε μου ότι η Ελλάδα θα γίνει η πρώτη χώρα-μουσείο του πλανήτη, να γουστάρω και να αρχίσω να το φτιάχνω. Πείτε μου ότι θα γίνουμε η πρώτη χώρα σε παραγωγή software, λαδιού, μπανάνας, τσίχλας. Πείτε μου ότι θα γίνουμε η χώρα με το δικαιότερο εκπαιδευτικό ή φορολογικό σύστημα, η χώρα που προσφέρει τις καλύτερες ευκαιρίες για επενδύσεις, η χώρα στην οποία τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι το παν. Δώστε μου κάτι να πιστέψω, ένα από όλα αυτά, κάτι!

Μας λείπει η διάθεση και για αλλαγή και για δημιουργία. Δε ξέρω αν μας το έμαθαν ή αν έτσι ήμασταν πάντα, πάντως είναι γεγονός. Μέχρι να γίνει κάτι απ' όλα αυτά, θα συνεχίσουμε να ζούμε με αναμνήσεις ενός ένδοξου παρελθόντος και θα κοιτάμε με φθόνο τους “άλλους” που απαλλαγμένοι από τα δικά μας τσιμπούρια εδώ και χρόνια, προχωράνε μπροστά.